Μεράκι κέρασε απόψε ο καημός
Ποτό σε πίνω κι ανεβαίνει ο πυρετός
Γυρίζω πίσω και η σκέψη σου ξανά
Ξοπίσω τρέχει και θυμίζει τα παλιά
Χαρές που έσβησαν σαν ήλιος το πρωί
Καθώς ευχόμασταν να μην τέλειωνε η γιορτή
Να τρέξω θέλω με τη μνήμη στο κενό
Κι όμως πάλι να σε αφήσω δεν μπορώ
Ψυχή ολάνθιστη απ' ήχους που δονούν
Ενώ τα βράδια μας και ο έρωτας πονούν
Να δώσω θέλω τον καλύτερο εαυτό
Για να μπορέσω να σε σβήσω απ' το μυαλό
Ζυγαριά στην καρδιά δεν υπάρχει
Να μετράει τα δικά μας τα λάθη
Με χαμόγελο αυτή πάντα ορίζει
Του έρωτα το γλυκό μετερίζι
Και στη μάχη αυτή νικητής
Είναι όποιος δεν είναι κριτής
Παρά μόνο ένας απλός θεατής
_
γράφει η Σοφία Σκλείδα
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ζυγαριά στην καρδιά δεν υπάρχει
Να μετράει τα δικά μας τα λάθη.
Να μια φράση στην οποία βρίσκετε το κλειδί αυτού του κόσμου!!! Πολύ όμορφο το ποίημα σας!!! Την καλημέρα μου.
Σας ευχαριστώ πολύ!Καλή εβδομάδα να έχουμε!