Άφησέ με να καθίσω δίπλα σου
θα ξεπλύνω τη σκόνη της λήθης
θα σταλάξω στο δάκρυ σου έναν σύμμαχο.
Άφησέ με να κοιτάξω στα μάτια σου
μέσα στο βλέμμα σου τη βαθιά συστολή
μέσα στο βλέμμα σου πίκρα, στάχτη, σιωπή.
Άφησέ με για λίγο κοντά σου να έρθω.
Θα δροσίσω τα χείλη σου.
Θα κρατήσω τα χέρια σου.
Απαλά θα ξαπλώσω στο πλάι σου
δροσερή πνοή, συντροφιά σου
στη μάχη του πόνου, στης ψυχής την πληγή.
Άφησέ με και θα μείνω όσο θέλεις.
Θέλω να είμαι εδώ μαζί σου
να μην νιώθεις μόνη να μην νιώθεις «μικρή»
Είμαι εδώ μαζί σου
και σε ξέρω… και με ξέρεις
ναι με ξέρεις… με λένε… βροχή.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
“Απαλά θα ξαπλώσω στο πλάι σου
δροσερή πνοή, συντροφιά σου
στη μάχη του πόνου, στης ψυχής την πληγή”.
Πόσο πολύτιμη παρηγοριά…
Πολύ όμορφο, Άννα μου!
Η βροχή σύμμαχος στο δάκρυ…δροσιά στα χείλη..κράτημα του χεριού
Ωραίες εικόνες Άννα…
με έκανες να σιγοτραγουδήσω τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου (με έναν αγαπημένο ερμηνευτή)
[..] Πλύστρα τ’ ουρανού να μ’ έχεις κατά νου
όταν μαραίνομαι, όταν παιδεύομαι
Να πιάνεις τ άπλυτα απ το κατάλυμα των αμέτρητων αστέρων
κι απ’ τη μπουγάδα σου να στάζει η βροχή μες στα σωθικά.
θα ξεπλύνω τη σκόνη της λήθης
θα σταλάξω στο δάκρυ σου έναν σύμμαχο.
Άφησέ με να κοιτάξω στα μάτια σου
μέσα στο βλέμμα σου τη βαθιά συστολή …
Πανέμορφοι και λυρικότατοι οι στίχοι σας Άννα …
Καλημέρα!
Καλημέρα σε όλους σας!!!!!!!!!!Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα πολύτιμα πραγματικά σχόλιά σας!!
Ιδιαίτερη ευαισθησία.
“Είμαι εδώ μαζί σου
και σε ξέρω… και με ξέρεις
ναι με ξέρεις… με λένε… βροχή.”
Άννα με άγγιξες βαθύτατα!!!
Ειλικρινά βούρκωσα!!
Υπέροχο!!! Λυρικότατο!!! Αυθεντικότατο!!!
Να είσαι πολύ καλά!!!!
Θερμά σας ευχαριστώ Άγγελε Πετρουλάκη και Ελένη για τα σχόλια σας!!Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ!!!