Με λένε βροχή, της Χριστίνας Σουλελέ
Γεννήθηκα μια μέρα βροχερή
στου Φθινοπώρου το υγρό φιλί
μ’ ακούμπησαν σε σύννεφα απαλά
να τριγυρνάω πότε σε λύπη
και πότε σε χαρά.
Τρυγάω του κόσμου τις χαρές,
πολύχρωμες οι πινελιές
στα φύλλα τις καρδιάς μου.
Στάζω αμέτρητες ευχές
για να ξορκίζω το κακό
και να καμώνομαι κι εγώ
πως όλα γύρω παίρνουν χρώμα
απ’ τα όνειρά μου.
Μα έρχεται ένα σύννεφο βαρύ
μελάνι στάζει στην ψυχή
και μου θυμίζει
πως με όνειρα και με ευχές
γιατρειά δε βρίσκουνε
του κόσμου οι πληγές
και μου θυμίζει.
Έχω μερίδιο κι εγώ
σε τούτο τον κόσμο τον σκληρό
να αναλάβω την ευθύνη
μία σταγόνα μου
μπορεί τον πόνο να απαλύνει.
Ακούω γύρω μου φωνές
νιώθω γενναία, δυνατή,
όλες μαζί ας γίνουμε
πλημμύρα και νεροποντή
που την ασχήμια θα γκρεμίσει.
Μα πρώτα να σας συστηθώ.
Με λένε βροχή
τρυγάω του κόσμου τις χαρές
τις λύπες μα και τις ντροπές
κι όσο ο κόσμος γύρω μου πονά,
πονάω.
Γίνομαι δάκρυ
και κυλάω.
_
γράφει η Χριστίνα Σουλελέ
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
[….κι όσο ο κόσμος γύρω μου πονά,
πονάω.
Γίνομαι δάκρυ
και κυλάω….]
Και εδώ πια ειπώθηκαν όλα και το δάκρυ κύλησε μέσα μου και με λύτρωσε. Το λάτρεψα Χριστίνα!!!!!!
Σε ευχαριστώ Άννα!
Μακάρι όλοι να πονούσαν όταν έβλεπαν δίπλα τους πόνο. Ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος…
Γλυκο Χριστίνα..την καλημέρα μου!
Καλημέρα Μάχη! Δεν αρκεί μόνο να πονάμε αλλά και να πράττουμε. Γι’ αυτό άφησα αυτές τις σκέψεις στο χαρτί για να θυμηθώ τις ευθύνες μου . Κάπου χάθηκα και πρέπει να ξανασυστηθώ πρώτα σε μένα.
Υπέροχο Χριστίνα!!!! Μπράβο!!!