Μια κάτασπρη πανέμορφη γατούλα υιοθετείται από ένα αγαπημένο ζευγάρι και ζει ζωή χαρισάμενη, αν και δεν παύει να σκέφτεται τα αδέρφια της και τη μητέρα της με τους οποίους χάθηκε όταν τη μετέφεραν στο άσυλο αδέσποτων. Ο ατίθασος χαρακτήρας της και η αξιοπρέπειά της την ωθούν να ακολουθήσει τον αδέσποτο γάτο με τον οποίο είναι ερωτευμένη κι αυτό θα είναι η αρχή μιας σειράς περιπετειών που θα την αλλάξουν ριζικά.

Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου έγραψε μια ιστορία γεμάτη συναισθήματα, τρυφερότητα και αγάπη και μας συστήνει μια χαριτωμένη γατούλα, η οποία όμως προσομοιάζει αρκετά με τους ανθρώπους ως προς τον χαρακτήρα, τις απορίες, τα συναισθήματα, τη συμπεριφορά κλπ. κι έτσι αντικαθρεφτίζονται στις περιπέτειές της βιώματα οικεία σε όλους μας. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας βοηθάει να τη γνωρίσουμε καλά, να ανακαλύψουμε το πολυκύμαντο ψυχογράφημά της και να καταλάβουμε τους λόγους για πολλές από τις πράξεις που υλοποιεί. Το μυστήριο και η δράση είναι στο αίμα της, βιώνει από πρώτο χέρι τις αδικίες και τις ανισορροπίες της ζωής, διαπιστώνει πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι αφού άλλοι της φέρονται σκαιά και άλλοι τη φροντίζουν, άλλωστε και με τα γατιά έτσι γίνεται, παντού υπάρχουν κακοί και καλοί χαρακτήρες. Περνάει από σαράντα κύματα μέχρι να καταλήξει στο, όπως φαίνεται, τελευταίο σπιτικό της κι έτσι παρακολουθούμε μια συγκινητική εξιστόρηση, από τα δύσκολα παιδικά της χρόνια που την περιμάζεψαν οι άνθρωποι εκείνη και τ’ αδέλφια της μια μέρα που η μαμά βγήκε για φαγητό και δεν την ξανάδανε, ως τη γυναίκα που την υιοθέησε αλλά της έκαναν έξωση, ως το καταφύγιο κι ως το απάνεμο λιμάνι της. «Είναι σπουδαίο πράγμα να μη φοβάσαι και να μην κινδυνεύεις. Μέχρι να βρω μια κανονική ζωή μου έλειψε αρκετές φορές η ασφάλεια» (σελ. 19).

«…η χαρά της ζωής κρύβεται μέσα στη φύση…» (σελ. 35), τονίζει μεταξύ άλλων η συγγραφέας, η οποία περνάει πολλά σημαντικά, διαχρονικά και καίρια μηνύματα μέσα από το κείμενό της για τη ζωοφιλία, για την αγάπη, για τη δοτικότητα, για τη μητρότητα, για την ανάγκη υιοθεσίας ενός ζώου κι όχι αγοράς του («Δεν ήξερα πως οι άνθρωποι αγοράζουν κατοικίδια. Πίστευα πως τα παίρνουν μόνο από αγάπη», σελ. 64) και πολλά άλλα. Κι έρχεται η στιγμή που η Νίνα αντιμετωπίζει κατάματα την αλήθεια: έχει σπίτι και είναι πάντα χορτάτη και περιποιημένη ενώ την ίδια στιγμή οι άλλοι γάτοι ζουν καθημερινά μια περιπέτεια επιβίωσης και γι’ αυτόν τον λόγο τη θεωρούν ξιπασμένη και απόμακρη! Αυτό ήταν! Η Νίνα θα ζήσει μια περιπέτεια για να τους αποδείξει πως κι εκείνη είναι σαν αυτούς! Μάταια την προειδοποιεί η φωνή της λογικής, ο σκυλο-φίλος της, Πάκο, που επιμένει πως όλο αυτό είναι μια παγίδα για να την παρασύρουν σε μπελάδες ενώ δε χρειάζεται να αποδείξει σε κανέναν ποια πραγματικά είναι! Το συγκινητικό είναι που η Νίνα φτάνει σε σημείο να αναρωτιέται πού ανήκει, ποια είναι η πραγματική της οικογένεια, η αληθινή της ζωή, εκφράζει δηλαδή συναισθήματα και προβληματισμούς εντελώς ανθρωπόμορφα και έτσι με έξυπνο τρόπο ξεπηδάνε ιδέες και νοήματα που δίνουν τροφή για σκέψη στον αναγνώστη, δείχνοντάς του καταστάσεις και στιγμιότυπα που αποτελούν μέρος και της δικής του προσωπικότητας και ψυχοσύνθεσης. Άλλωστε: «…και οι γάτοι έχουν τις στενοχώριες τους. Δεν είμαστε μονάχα για παιχνίδια και γουργουρητά» (σελ. 105). Η εικονογράφηση της Tanja Stephani, αν και ασπρόμαυρη, είναι άκρως ρεαλιστική και παραστατική, ακολουθεί κατά πόδας το κείμενο και του δίνει νέες διαστάσεις, στήνοντας σκηνικά που θα πυροδοτήσουν τη φαντασία των παιδιών. Η Νίνα αλλάζει εκφράσεις και στάσεις, περπατάει και τρέχει, τρώει και κοιμάται αλλά και βιώνει τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της κι όλα αυτά η εικονογράφος τα στήνει μπροστά στα μάτια μας με όμορφο τρόπο και πλούσιο ταλέντο.

Πώς ανακαλύπτει μια γάτα το νέο της σπίτι, πώς συμπεριφέρεται (ναι, δεν εκπαιδεύεται, κάνει ό,τι εκείνη θέλει), τι μυρίζει, πώς δείχνει τη χαρά της, πώς τονίζει τις δικές της προτεραιότητες έναντι του αφεντικού της, ο οποίος τη θέλει συνέχεια πλάι του, πώς είναι μια γνωριμία με έναν σκύλο, τι έχουν να χωρίσουν, πώς συμπεριφέρονται; Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου στο νέο της μυθιστόρημα «Με λένε Νίνα» καταφέρνει να ζωντανέψει με οικείες λεπτομέρειες την καθημερινότητα της συμβίωσης με μια γάτα και να δημιουργήσει μια ανθρωπόμορφη και ανθρωποκεντρική προσωπικότητα που δε θέλει τίποτε άλλο παρά μόνο χάδια. Και φαΐ. Και παιχνίδια. Και ζέστη. Και διάφορα άλλα. Τι έλεγα; Μόνο χάδια; Ναι, χμ….