Σήμερα το πρωί ξύπνησα στις 8. Έπρεπε να ‘μαι στη δουλειά μου, μα εγώ ήμουν ακόμη στο κρεβάτι μου. Δεν προλάβαινα να πλύνω ούτε το πρόσωπό μου. Έβαλα γρήγορα τα ρούχα μου και βγήκα στο δρόμο.
Αλλά… τι παράξενο! Όλα ήτανε θλιμμένα μπλε. Τα αυτοκίνητα, οι άνθρωποι, το σπίτια, οι δρόμοι, ο ουρανός…
Αγόρασα για πρωινό από τον μπλε κουλουρά ένα μπλε κουλούρι. Ύστερα για να πάω στο γραφείο μου πήρα το μπλε λεωφορείο. Έκοψα ένα μπλε εισιτήριο από τον μπλε εισπράκτορα και προχώρησα στον μπλε διάδρομο ανάμεσα στους μπλε συνεπιβάτες μου. Έκατσα σε μια μπλε θέση και χάζευα από το μπλε παράθυρο τη μπλε κίνηση στους μπλε δρόμους. Ξάφνου κατάλαβα ότι οι μπλε άνθρωποι με κοίταζαν με τα μπλε μάτια τους. Κοιτάχτηκα κι εγώ. Μα το μπλε πουκάμισό μου ήταν σωστά κουμπωμένο. Το μπλε φερμουάρ του μπλε παντελονιού μου ολότελα κλεισμένο. Τα μπλε κορδόνια των μπλε παπουτσιών μου με τάξη δεμένα. Δεν είχα πάνω μου κάτι που να προξενεί την περιέργεια. Ήμουν κι εγώ μπλε, όπως όλος ο κόσμος.
Έτσι έφτασα στο μπλε γραφείο μου. Ο μπλε προϊστάμενός μου κοίταξε το μπλε ρολόι του θυμωμένος. Μάλλον επειδή άργησα. Εγώ έσκυψα βιαστικά στα μπλε χαρτιά μου και δούλεψα μέχρι το μεσημέρι.
Έπειτα, γύρισα στο μπλε σπίτι μου αφού έφαγα σ’ ένα μπλε εστιατόριο, μπλε γεμιστές πιπεριές. Όπως ήμουν κουρασμένος έπεσα στο μπλε κρεβάτι μου και κοιμήθηκα.
Το απόγευμα όταν ξύπνησα τίποτα δεν ήταν μπλε. Όλα τα πράγματα ήταν στο χρώμα που είχαν πολλά χρόνια τώρα. Ήταν χαρούμενα κόκκινα…
Αυτή η ιστορία δε μου συνέβη χθες, τότε που τα πράγματα ήταν θλιμμένα μπλε. Ούτε καν σήμερα που όλα είναι πράσινα. Μα είναι σίγουρο πως θα μου συμβεί αύριο όταν τα πράγματα θα γίνουν χαρούμενα κόκκινα…
Από τις “Ιστορίες στο Πεζοδρόμιο”, Εκδόσεις Τεκμήριο , 1981
_
γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος
Σκηνοθέτης – Παραγωγός
Θα ήθελα μιας και έχω καιρό που επιμελούμαι το συγκεκριμένο δημιουργο μας να πω τα εξής:
Ο Νίκος Γιαννόπουλος, έγραψε το 1981 τα παραμύθια αυτά -των οποίων έχω την τιμή να τα έχω ηλεκτρονικά και να τα ξεφυλλίζω όποτε θέλω – και ακολούθησαν άλλα 2 τέτοια βιβλία, το ένα με τις εκδόσεις Τεκμήριο και το άλλο στο προσωπικό συρτάρι και εύχομαι για χρόνια να συνοδεύουν τη σελίδα μας μέχρι νατα ξεφυλλίσουμε ολα. Τα βιβλία αυτά είναι τα: “Ιστορίες του Πεζοδρομίου”, “Ιστορίες με τον Άνεμο” και “Ταξίδι στον Ηλιο”. Βιβλία που εκτίμησε ιδιαιτερως και ο ίδιος ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Προσωπικά τον ευχαριστώ (και ευχαριστούμε ως σελίδα) για το μοίρασμα αυτής της δουλειάς.
Τα παραμύθια δεν είναι μια εύκολη φόρμα και ο Νίκος Γιαννοπουλος δε γράφει παραμύθια μόνο για παιδιά αλλά και για λίγο μεγαλύτερα παιδιά αν μπορεί κανείς να κάνει τον ηλικιακο διαχωρισμό χωρίς κάποια παρανόηση. Μπλέκει την παιδική γραφή με την ώριμη ενήλικη και δίνει μηνύματα ζωής μα κυρίως… συμπεριφορών σε πολλές από τις ιστορίες του κρατώντας ένα ζύγι που δύσκολα βρίσκεις. Ζύγι ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη, στην ομορφιά και στην ασχήμια…στην αισιοδοξία και στην απαισιοδοξία..και σε πολλά πολλά αντίθετα συναισθήματα που έχουνε ανάγκη μια εσωτερική ισορροπία.
Για το συγκεκριμένο κείμενο…η μπλε μέρα είναι κι αυτή μια μέρα που ο καθένας θα τη δει με το χρωματολόγιο που διαθέτει η ψυχή του και θα αποφασίσει να την εντάξει στη δική του χρωμοσύνθεση γιατί ο καθένας μας… “έχει τα…χρωματάκια του”(φράση κλεμμένη). Αγαπώντας το συγκεκριμένο χρώμα, κάνω τραμπάλα ανάμεσα στη θλιμμένη και στην ευχάριστη ανάγνωση αυτού του κειμένου ακολουθώντας αλλά και απολαμβάνοντας για άλλη μια φορά το γινγκ γιανγκ της γραφής του.