Ποτέ δεν κατάλαβα
γιατί οι άνθρωποι
ανάβουνε κεριά;
Γιατί κάνουν προσευχή;
Να ικετέψουν την ιδέα…
Ρωτούσε η Χιονάτη
την αλήθεια.
Σου έδωσε ένα γλυκό φιλί.
Καθίσατε ώρα στη γιορτή
Σ’ έναν Ουρανό άλικο.
Αστροντυμένος θησαυρός.
Σσσσ…
Γεννήθηκε η στιγμή;
Ποτέ δεν κατάλαβα
γιατί τα σπίτια έχουν
τοίχους.
Καθαρούς;
Γράφουμε μόνο
στο χαρτί;
Γιατί τις εικόνες
κρεμάμε στο σταυρό;
Άραγε να έχει παράθυρα
στο παράδεισο;
Ρωτούσε το παιδάκι
το Όνειρο.
Ύστερα το έκρυψε
στην οδό του Φεγγαριού.
Η Νεράιδα αποκρίθηκε.
Τραγούδα πάλι μανούλα…
Ο σκοπός ξελογιάστηκε.
Αγκάλιασε με να
πετάξουμε με την Αγάπη.
Νανούρισε με να
ξορκίσουμε το κακό.
Ποτέ δεν κατάλαβα,
ποιος έκλεψε το λυχνάρι;
Γιατί η ευχή,
μια φορά και έναν καιρό
ερωτεύτηκε τα βλέφαρα
του Ήλιου;
Ρωτούσε η Αλίκη
το νεράκι της ζωής.
Για το αύριο;
Στη χώρα των
Χρωμάτων.
Για το δικό σου παραμύθι…
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Αγκάλιασε με να
πετάξουμε με την Αγάπη.
Νανούρισε με να
ξορκίσουμε το κακό.
H αγάπη υπέρμαχο όπλο!Η αγάπη το παν!
Ναι Άννα,
η Αγάπη είναι το παν στη ζωή!
Μας δίνει τα χρώματα για
το παραμύθι μας!!!
Σ’ ευχαριστώ ολόψυχα!!!
Να πεις
στους ανθρώπους οτι κάνουν προσευχή για να έχουν και να δίνουν δύναμη,
στη Χιονάτη οτι έζησε τη στιγμή στον αστροντυμένο ουρανό της
στους τοίχους των σπιτιών να μένουν άβαφοι αρκεί να βάφουν οι καρδιές
στις εικόνες να συνεχίσουν να ομορφοστέκονται δίπλα από σταυρό γιατί σταυρό σηκώνουν
στα παράθυρα οτι είναι άχρηστα στη θέα του Παραδείσου
Η ευχή μια φορά και έναν καιρό πέταξε εκεί στα βλέφαρα του ήλιου για να ξυπνά κι αυτή το πρωί μαζί μας στην Ανατολή του, για να ευχόμαστε στο αύριο να χωρά το ταξίδι μας στη χώρα των δικών μας χρωμάτων…γράφοντας τις σελίδες του δικού μας παραμυθιού..να ησυχάζει το παιδί που κρύβουμε μέσα μας…να μη σπαρταρά το οποιοδήποτε όνειρο..να το ξορκίσουμε το κακό…
Θα μεταφέρω σε όλους τους μικρούς
και μεγάλους φίλους μας,
τα γλυκά σου λόγια Μάχη μου!!
Ας χρωματίσουμε τις καρδιές λοιπόν,
στην αγκαλιά τ’ Ουρανού μας…
Ας ξορκίσουμε το κακό,
νανουρίζοντας το παιδάκι
στα βλέφαρα του Ήλιου…
Ας Ζωγραφίσουμε το παραμύθι μας,
μόνο με τα χρώματα της Αγάπης…
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς!!!
Σε παρακολουθώ ανελλιπώς. Μου αρέσει πολύ η γραφή σου, νεαρή υπηρέτρα του λόγου. Έχει κάτι το ξεχωριστό. Και πολύ μέλλον έχει, πιστεύω και εύχομαι. Προχώρα!!!
Ας αγκαλιάσουμε τ’ Όνειρό,
σταλάζοντας σταγόνες Αλήθειας κι Αγάπης,
στο παραμύθι μας…
Ας προχωρήσουμε στο μονοπάτι του μεγάλου μας Φεγγαριού!!!
Με συγκινείς αφάνταστα και με τιμούν τα λόγια σου!!!
Σ’ ευχαριστώ με το χέρι βαθιά στη καρδιά Γιώργη μου!!!
Αγαπητή μου Ιωάννα,
Χαίρομαι διπλά!
Αφενός μεν για το υπέροχο ποίημά
σου, το έμπλεο ορμητικής
εικονοποιείας και έμπνευσης
αφετέρου δε, γιατί έγινε η αφορμή
για να γράψει η Μάχη μας αυτή
την ονειρική κρίση που εμένα
προσωπικά πολύ με συγκίνησε!
Καλή δύναμη!
Σας ευχαριστώ Κύριε Σκοπετεα.
Η Ελένη με ιδιαίτερη γραφη προσπάθησε όμορφα να κάνει αυτό που κάνει ένα παιδί πολυ εύκολα. Να αναρωτηθεί για τα πάντα με μηδενική εμπειρία οπως εχει ενα μωρο. Τα παιδιά χωράνε πιο εύκολα την Αγάπη στο παραμύθι της Ζωης. Πιστεύουν, συλλογιζονται με καθαρό μυαλό. Ας είμαστε προσεκτικοί σε ο, τι τους δίνουμε να βαστηξουν…
Αγαπητέ Παναγιώτη Συγκινήθηκα βαθύτατα!!!
Οι λόγοι είναι τρεις.
1ος: Είναι μεγάλη τιμή για εμένα να αντικρίζω τέτοιου
είδους σχόλια από όλους εσάς, που θεωρώ αρκετά αξιόλογους!
Σας γνωρίζω τόσο λίγο
κι όμως νιώθω ότι σας ξέρω πιο πολύ!
2ος: Η Μάχη μας, πάντα με αγγίζει και τα λόγια της
ακουμπούν την καρδιά μου!
3ος: Να ξέρεις ότι χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω δικό σου σχόλιο!
Δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς, αλλά μου εμπνέεις
σεβασμό!
Πήρα το θάρρος για τον ενικό. Ελπίζω να μην σε δυσαρεστεί!
Ευχαριστώ θερμά!!!
Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!!!
προσπαθούσα να βρω λόγια για να γράψω ..ένα σχόλιο ..με το πνεύμα του παραμυθιού..
τι να γράψω…ωραία ποίηση ?? ωραία λόγια..??
….ποια νεράιδα…οδηγεί το χέρι σου…
ποιες πόρτες .της πένας σου είναι ανοιχτές
…….δεν έχει τοίχους ο νούς…
ποια Αλίκη θα πάει στην χώρα των θαυμάτων ..αν δεν περάσει
..από την γραφή σου να πάρει δύναμη…
…………………….σε θαυμάζω Ελένη…..!!!!!!!!!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστω από καρδιάς για τα καλά σου λόγια!!!
Η Αλίκη είναι η δύναμή μας αγαπητέ μου Ανώνυμε!!!
“Ρωτούσε το παιδάκι
το Όνειρο.
Ύστερα το έκρυψε
στην οδό του Φεγγαριού.”
Γιατί μόνο τα παιδιά έχουν το καθαρό βλέμμα να δουν το Όνειρο – και μετά να το κρύψουν… για να μην το μιάνουν τα βέβηλα μάτια των μεγάλων…
Πολύ όμορφο κι ευαίσθητο, Ελένη μου, εύγε!