Η βροχή χτυπάει το παράθυρο μανιασμένα, οι στάλες – δάκρυα αντικατοπτρίζουν τη θλίψη του ουρανού απόψε, που πενθεί τον ερχομό μιας ψεύτρας άνοιξης. Ο Μάρτης καταθέτει τους όρκους του, ότι όλα θα πάνε πρίμα, ότι οι θάλασσες θα διώξουν μακρυά την αντάρα που προμηνύουν οι καιροί και κάπου στο βάθος μια ελπίδα δοκιμάζει την αντοχή των ανθρώπων. Γέλια και κλάματα  ανακατεύονται στην παλέτα που έχει χώρο μονάχα για δυο, καμία ομορφιά δεν χρήται με πινελιές αποχρώσεων, κραυγές ακούγονται από τις σκιές που κρύβονται, που χάνονται πελώριες στη λήθη της νύχτας. Και όσο το δωμάτιο γεμίζει με μικρές υποσχέσεις, τόσο το νερό της βροχής διαβρώνει συνειδήσεις χτισμένες από πέτρα. Είναι πανούργο το νερό, εισχωρεί σε κάθε χαραμάδα, καμία αμυχή δεν το φοβίζει, σκορπά τα συστατικά της πέτρας στο δρόμο και χάνονται στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Και κάπου εκεί, ένας φίλος χαρτί βρίσκεται πρόθυμος στα χέρια σου, θαρρείς ανήμπορος να αντιδράσει, και να χαραχθούν επάνω του, με αγάπη ή με πόνο, δεν έχει σημασία γι’ αυτόν, όλες οι λέξεις και τα ανείπωτα για πάντα. Και θα χαθούν στην απεραντοσύνη της μονοτονίας των διαμειφθέντων. Έχει σύννεφα απόψε και όλα είναι μέτρια. Ο χρόνος θα δώσει αξία στις σιωπές κάποια στιγμή.