Στο χρωματιστό σύμπαν
της άδυτης ψυχής μου
μόνο σκιερές σκέψεις
μπορούν να ενοχλήσουν
Σκέψεις πικρές
και σκοτεινές
μακριά από τον ήλιο
της αλήθειας μου
Τολμούν να περιβάλλουν
το γαλαξία μου
και προσκολλημένες
σαν βδέλλες
την εισβολή
να επιχειρήσουν
Όσο προχωρούν
τόσο ο ήλιος μου
μολύνεται
από το μικρόβιο
που λέγεται οργή
Κι όσο οργίζεται
πικρένεται
Κι όσο πικρένεται
φουντώνει
Κι όσο φουντώνει
γίνεται φλόγα
Και η φλόγα
γίνεται έκρηξη
Μικροί ζωγράφοι
εκτοξεύονται
μέσα από φωτιά
και στάχτη
Προβάλλουν το πινέλο τους
και χρώματα εξαπολύουν
στο μαύρο τύραννο
Τίποτα δε σταματά
τους ταξιδιώτες ζωγράφους
λατρεύουν να δίνουν σχήμα
με το χρώμα τους
πνοή με τη ζωή τους
Μέχρι που το χρώμα
γίνεται παχύ
κι όταν παχαίνει
σκουραίνει
κι όταν σκουραίνει
οργίζεται…
Όμορφο το ποίημα σας!!!
Σας ευχαριστώ για το επίσης “όμορφο” σχόλιό σας.
Ονειρικόν όπως μιά παιδική ζωγραφιά!!!
Χαίρομαι που το βλέπετε έτσι. Σας ευχαριστώ.
έτσι είναι ναι…στη χρωματιστή μας ψυχή..γεννιούνται και εκείνα τα μάυρα χρώματα της οργής της πίκρας τα σκοτεινά… Και είναι δύσκολο στα χρώματα να καλύψουν το μάυρο.. Μα από την άλλη…δε μπορούμε να μην αφήνουμε και τούτο το χρώμα μέσα μας. Αρκεί να κρατάμε ισορροπίες αρμονικές…
Είμαι καινούργια στη σελίδα αυτή. Αυτό που διαπιστώνω και με κάνει να θέλω να μείνω , είναι αμεσότητα. Πόσο όμορφο είναι να γράφεις και να βλέπεις πως τελικά μετ έδωσες όσα ήθελες να μοιραστείς. Σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας.