Το βλέμμα σοβαρό και λυπημένο
πως σώθηκες δεν είναι αρκετό
το σώμα απ’ την θάλασσα βρεγμένο
και τώρα πια στον κόσμο μοναχό…
Το ξέρεις πια πως εύκολες δεν θα ‘ναι
οι μέρες σου σ’ αυτή την ξένη γη
απώλειες μετράς που σε πονάνε,
που ανοίξανε μεγάλη μια πληγή…
Δεν έχεις πια τον ίσκιο του πατέρα
να δίνει στη ζωή σου σιγουριά,
ποια να ‘χεις να φωνάζεις για μητέρα
να τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά;
Τα ρούχα που φοράς, παπούτσια δύο,
μεγάλα που σου πέφτουν και φαρδιά
μ’ αυτά ίσως αντέξεις και το κρύο
μα ποιος θα σου ζεστάνει την καρδιά;
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης – Αργοναύτης
μουδιάζουν τα λόγια σου Σπύρο… 🙁
Εκείνη η εικόνα με μούδιασε κι εμένα και αυτό μεταφέρω Μάχη μου… Σε ευχαριστώ…
η σκέψη σου και τα τρυφερά σου λόγια,οι στοίχοι σου γεμάτη αγάπη θα ζεστάνουν το μικρο μετανάστη.“Μια εικόνα ,χίλιες λέξεις“ ανθρωπιάς .για όλους εμάς .
Μακάρι να το καταφέρουν αφού πρώτα ζεστάνουν τις δικές μας καρδιές… και θυμηθούμε…
Αχ! Σπύρο μου πόσο ευαίσθητη η ψυχή σου!!
Εικόνες που όλους μας συγκλονίζουν!!
Με συγκίνησες να ξέρεις!!!
Μπράβο Σπύρο!!!
Καλό βράδυ!!!
Ελένη μου… Αυτή η ευαισθησία έχει μεγάλο κόστος… Όμως… Δεν θα ήθελα να αλλάξω ποτέ όσο κι αν ….
Ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο…