Νύχτα, ποια όρεξη απόψε σε ορίζει;
Ποια δυσοίωνη και σκιερή για μένα έχεις βλέψη;
Ήρθες αθόρυβα, με σκέπασες,
μα επίμονα τα μάτια μου ανοιχτά κρατείς.
Νύχτα, τί ζητάς, γιατί απόψε με εξουσιάζεις;
Έβαλες τη βασίλισσα σου ξανά
άρια να δαμάζει,
σειρήνα του Οδυσσέα
να τραβάς τη σκέψη μου μακριά.
Σε ποια βράχια απόψε θα με ξεσκίσεις;
Έρημο κορμί μου, κράτα μια αντοχή
τώρα που ακούω τους ήχους των μελανών αλυσίδων.
Απόψε κουφάρι κάποιου ζώου θυμίζεις
που στου σκοταδιού τη σαβάνα
νεκρό από νύχια και δόντια πέφτει.
Νύχτα, τί ζητάς και τα μάτια μου
πεισματικά κρατάς, ανήμπορος να κλείσω;
Ξέρω πως νιώθεις και ‘συ μια μοναξιά
μα στη σκοτεινή σου όψη, θυμήσου…
πως πάντοτε εκεί οι έρωτες σμίγουν…
_
γράφει ο Τσαμπίκος Σπάθας
Εξαιρετικό!
Εξαιρετική νύχτα…
Αχ αυτές οι άυπνες νύχτες… Γνώριμο το συναίσθημα που πηγάζει απ’ αυτούς τους στίχους…
Όλοι έχουμε ζήσει τέτοιες νύχτες! Υπέροχο!Πολλά μπράβο.