Επέσαν τα φύλλα στη γη
κι οι καημοί ξανανιώσαν
κόκκινα μήλα στο πανέρι
χυμούς δεν μου δώσαν
Πάλευε το φθινόπωρο
στα φτερά του χελιδονιού
ν’ απομείνει.
Μα κείνο έφευγε γι’ άλλες χώρες
τη βουβαμάρα του φοβούμενο
και το μικρούλι σύννεφο
που τού ‘σκιαζε το μπόι
“Καλλίτερη η φυγή μου
δυο πατρίδες να ‘χω
Δεν θέλω γενικά τους χειμώνες
την ουρά μου ‘χουν ψαλιδίσει
μπορεί να τη χάσω εντέλει”.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
0 Σχόλια