Νυχτερινή πορεία.

Δημητρίου Γούναρη, Τσιμισκή, Λεωφόρος Στρατού.

Κάθε βράδυ περνώ μπροστά από το μουσείο.

Ούτε ένα άγαλμα δεν έχει πει καληνύχτα μέχρι τώρα.

Όλα τα μάρμαρα κάτω από το φεγγαρόφωτο ζούνε

στο απόλυτο άσπρο της γνώσης αιώνων.

Ούτε μια σαρκοφάγος δεν άφησε ψίθυρο θανάτου.

Γκιώνης ήχος αναστατώνει την ορχήστρα.

Ζωντανές σκιές παρελαύνουν τα βράδια μαζί μου στους δρόμους.

Αντιγόνη, Εκάβη, Ηλέκτρα, Μήδεια.

Αχνάρια που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο

και χάνονται πίσω από το μουσείο.

Λίγη ώρα μόνο ζωής για να μου πούνε τις μικρές αλήθειες τους.

Να ψελλίσουν τ 'όνομά μου σαν απόηχο κάποιου βουητού.

Λόγια που έρχονται από τα λαγούμια του χρόνου.

Άσπρα πουλιά στο μαύρο τ 'ουρανού και το γιατί να γυρνάει στο κεφάλι.

Αλλά απάντηση καμία.

Η ίδια ερώτηση.

Η ίδια σιωπή.

Η αδυναμία της κατανόησης της σιωπής σου.

Αναγκάζομαι να μπαίνω στον ίδιο κύκλο της άρνησης και αμφισβήτησης.

Αλλά απάντηση καμία.

Κάθε βράδυ η ίδια κραυγή να στοιχειώνει τα μάτια που βουρκώνουν.

Αλλά απάντηση καμία.

Η ψυχή να καίγεται κάθε φορά που αρνείσαι την απάντηση.

Η ψυχή να διαλύεται στα στενά όρια της ύπαρξής μου.

Ασύγγνωστη η αδυναμία μου, ασύγγνωστη η σιωπή σου.

_

γράφει η Αρσινόη Πασχαλίδου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!