Θολώνει η όραση, θολώνει κι η ζωή

Η λύπη χρωματίζει την ψυχή από το μέρος το πρόδηλο

Φεγγάρια έλαμψαν επάνω απ' το κεφάλι σου και χάθηκαν πάλι-

Όπως χάνονται τα υλικά και όπως σου 'ρχεται η φοβερή Ατυχία

Νιώθω να με προδίδουν οι συνήθειες μου

Με έκαναν να περιμένω κάτι που δεν ήρθε

Και η γραμματική που ακολουθώ είναι πια βάρκα που μπάζει

Ναυαγώ σε σκέψεις που ανήκουν στην παρακμασμένη μου νιότη

Να η κατάδυση στον εαυτό που κουράζω

Ό,τι παλιό στιλβώνεται και μέσα μου ξαναλάμπει

Υπερπήδησε τα εμπόδια- το Κακό που κλωτσάς επιστρέφει

Είναι θηρίο ο πόνος, είναι φωτιά ο καημός 

Κάτι ελληνικά ψελλίζω που ελπίζω να έχουν διάρκεια

Ο οίκος μου -ο μύθος μου, ο πόθος μου κι η ταπεινή προσευχή μου

Ακινητώ κι όμως σπινάρω σε μια ρίμα που ακροβατεί

Μανδύας η Ποίηση κι όποιος ενδύεται ευφυώς περιποιεί Καλοσύνες..

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!