Σε μια ακρογυαλιά στέκομαι ώρα, δεν ξέρω πόσο, με κλειστά μάτια. Ακούω το κύμα να μελωδεί πάνω στα βράχια. Μυρωδιά από αλάτι μού γαργαλά τη μύτη. Κάπου πιο πέρα ένα ψαροκάικο θα απομακρύνεται. Κάνει ζέστη και διψώ. Διψώ πολύ. Καλοκαίρι θα ‘ναι. Τα δάχτυλά μου αγγίζουν την καυτή άμμο και καίγονται. Τα αφήνω εκεί να ματώσουν. Ιστορίες από την αιωνιότητα των βοτσάλων ακούγονται, θαρρείς από ερωτευμένους αφηγητές. Περάσαν πλοία από εδώ, ναυαγοί αγκαλιάσαν την άμμο και ευχαρίστησαν θεούς και δαίμονες που είναι ζωντανοί. Το μυαλό μου κάνει παιχνιδίσματα σε ολόλευκες οπτασίες. Ο άνεμος μένει αναποφάσιστος για το που θα ταξιδέψει. Πότε εδώ και πότε εκεί. Γύρισε και μια δροσερή αύρα αγκάλιασε το ιδρωμένο μου σώμα. Αέρας του βουνού, σκέφτηκα. Μυρωδιά από λεμόνι στους πρόποδες και έλατο στην πλαγιά του παιχνίδισε στις αισθήσεις μου. Δροσιά, ίσως βρέχει στις κορυφές του. Δεν είμαι σίγουρος αν άνοιξα τα μάτια μου, όμως την είδα. Τα σμιχτά της φρύδια αγκάλιαζαν το χαμηλωμένο της βλέμμα. Είχε νυχτώσει και τ’ αστρα του ουρανού φώτιζαν το μπλε της θάλασσας. Φορούσε ένα αέρινο πανωφόρι, ξωτικό μού έμοιαζε, και περπατούσε ξυπόλιτη στην ακροθαλασσιά. Πέρασε από μπροστά μου και με βιαστικές κινήσεις έτριψα τα μάτια μου μήπως και ονειρεύομαι. Δεν έβγαλα συμπέρασμα. Έμεινα να την κοιτώ αποσβολωμένος καθώς απομακρυνόταν. Ο καρπός της στολισμένος με Μαγιάτικες ευχές. Τα μαλλιά της ριχτά να κρύβουν την ομορφιά του λαιμού της και η πλάτη της να εκτίθεται στο φεγγαρόφως. Ο χρόνος σταμάτησε και έμεινα ακίνητος μέχρι που ξημέρωσε. Μια στιγμή στην αιωνιότητα χαραγμένη ανεξίτηλα. “Γύρω μου θα ‘ναι όλο το μπλε του ουρανού και της θάλασσας κι εσύ θα λείπεις”, ψιθύρισα…