Μέχρι κι ο καιρός με αντικατροπτίζει.
Τα σύννεφαν λεν’ ιστορίες,
στων ονείρων τα πνευμόνια οξυγόνο,
μια ομάδα νοητών πλάσματων ο οδηγός μου
Μια ανησυχία νίωθω ότι αισθάνονται
πως δεν είμαι ο αυθεντικός εαυτός μου.

Ποιοι είμαστε, αλήθεια, δεν θα πούμε ποτέ
μα το ποτέ είναι ανόητο στη σκέψη
αν στο τρένο της δεν είμαστε οδηγοί
τα αισθήματα αν δε κοιτάξουμε κατάματα
και στο χάος δραστική αναπνοή
η αντίληψη των κύκλων στη ζωή.

Νέες εκδοχές παλιών, κοντινών εαυτών μου
Τώρα ξέρω τι όλα ίσως σημαίναν
Ξεχωρίζεις ενός κενού προσχήματος
ανδροειδές στην ουρά του καταστήματος
Και μετά πεθαίνεις.
Χαμένη ζωή στο βούρκο του χαμένου νοήματος.

Η συζήτηση με τον Κανένα φτάνει υψηλές αντιλήψεις
Τα παλιά ονείρατά μου αποδείξεις
της δημιουργικότητας που πρέπει να’χει ρίμα
με αναζήτηση λέξης δέουσας για το ποίημα
χρωματίζω των ερμάτων την απέλαση
σαν την τέχνη που ξεπλένεται στο κύμα.

_

γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου