ΕΛΙΝΑ ΝΤΑΡΑΚΛΙΤΣΑ
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ CARLO GOZZI
Διαστ.: 14 x 21 σελ.: 344
ISBN: 978-960-6840-65-4
Τιμή Λιανικής: € 19,00
Η ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΡΑΙΩΝΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΟΔΡΑΜΑΤΟΣ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΕΝΕΤΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
Ο Ιταλός δραματουργός Κόμης Κάρλο Γκότσι (Conte Carlo Gozzi) που καθόρισε τις θεατρικές και πολιτιστικές εν γένει εξελίξεις στη Βενετία του 18ου αιώνα, έχει γίνει γνωστός στη χώρα μας μόνο διαμέσου δύο παραμυθοδραμάτων του που διασκευάστηκαν κατά τη σύγχρονη εποχή σε λιμπρέτα όπερας. Ο λόγος για τις όπερες «Τουραντώ» του Giacomo Puccini, σε λιμπρέτο των Giuseppe Adami και Renato Simoni, και «Η αγάπη για τα τρία πορτοκάλια» σε λιμπρέτο και σύνθεση του Sergei Prokofiev. Ο Γκότσι δραστηριοποιείται στη Βενετία, όπου εκείνα τα χρόνια είναι η κοιτίδα του πολιτισμού στην Ιταλία και όπου το θέατρο δεν αποτελεί για τον λαό μια απλή διασκέδαση και διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά μια διαρκή απασχόληση εκπεφρασμένη με πάθος και συμμετοχή στα πλούσια καλλιτεχνικά δρώμενα. Η θεατρική παραγωγή του εντάσσεται στο πλαίσιο της πρωτότυπης άνθισης της παραμυθιακής λογοτεχνίας στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, η οποία αναπτύσσεται ταυτόχρονα με την εγκαθίδρυση της αισθητικής βασιλείας του ρεύματος του ροκοκό.
Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1900 – 1940
διαστ.: 17 x 24 σελ.: 894
ISBN: 978-960-6840-60-9
Η φιλοδοξία του έργου αυτού είναι να παρουσιάσει όσο το δυνατόν πληρέστερα τον χάρτη της σύγχρονης ιταλικής δραματουργίας στην Ελλάδα κατά το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα. Ο στόχος είναι να φωτιστεί η σπουδαιότητα της συγκεκριμένης δραματουργικής δραστηριότητας και ο διαμεσολαβητικός της ρόλος μεταξύ ελληνικής και ιταλικής επικράτειας για την ανάδειξη της πολιτισμικής συμβίωσης των δύο χωρών, καθώς και η αναπλήρωση των κενών, κυρίως, στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
Η διερεύνηση των στοιχείων ξεκινά από την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα και φθάνει μέχρι το 1940, μια ημερομηνία ορόσημο για τα πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα της Ελλάδας. Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, όπως είναι αυτή του Dario Niccodemi, του Aldo De Benedetti, του Massimo Bontempelli και του Pier Maria Rosso di San Secondo, τα έργα των οποίων γνώρισαν επιτυχία και κατά τη σύγχρονη εποχή, η έρευνα ξεπερνά τα αρχικά χρονικά όρια, αγγίζοντας τη δεκαετία του ’90.
Η ιταλική δραματουργία έχει μεγάλη σημασία για τη μελέτη του ελληνικού θεάτρου κατά την περίοδο που εξετάζουμε, καθώς έδωσε το έναυσμα για την περαιτέρω καλλιτεχνική δημιουργία, έγινε αφορμή για να βρουν εργασία πολλοί
ηθοποιοί και σκηνοθέτες, εκτίναξε στο απόγειο τις καριέρες πολλών πρωταγωνιστών και πρωταγωνιστριών και λειτούργησε ως γέφυρα πολιτιστικής επικοινωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, ως μήτρα γέννησης και αναγέννησης του εγχώριου θεάτρου που τελούσε υπό λήθαργο εκείνα τα χρόνια, ως μεσολαβητικός δίαυλος μεταξύ των δύο ιστορικών – καλλιτεχνικών περιόδων: των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα και του δευτέρου ημίσεως του 20ού.
Συνοψίζοντας, η παρούσα μελέτη αποτελεί την πρώτη συνθετική παρουσίαση της ιταλικής σύγχρονης δραματουργίας στην Ελλάδα από το 1900 έως το 1940. Εμπεριέχει και αναλύει τα θεατρικά έργα, τις μεταφράσεις τους στην ελληνική γλώσσα, τις παραστάσεις και την κριτικογραφία για όλους τους σύγχρονους ιταλούς δραματουργούς που έγιναν γνωστοί στη χώρα μας εκείνη την περίοδο.
Για την συγγραφέα:
Η Ελίνα Νταρακλίτσα σπούδασε θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Διδάσκει ιστορία παγκοσμίου θεάτρου και ιταλική δραματουργία στο Τμήμα Παραστατικών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Γκαλάτι στη Ρουμανία, και ιστορία ιταλικού θεάτρου στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι επιστημονική συνεργάτις του Τμήματος Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Μιλάνου, του Τμήματος Τεχνών και Επικοινωνίας του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Μιλάνου και του Τμήματος Παραστατικών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Αβινιόν. Οι μελέτες της έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και αφορούν στην ιστορία και την αισθητική του ευρωπαϊκού θεάτρου, με έμφαση στο ιταλικό θέατρο και στις σχέσεις του με το ελληνικό. Στα επιστημονικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνεται επίσης η μελέτη της γαλλικής δραματουργίας, της ιταλικής λογοτεχνίας, οι φιλοσοφικές και αισθητικές διαστάσεις του έργου του Gabriele D’Annunzio, του Luigi Pirandello, του Jean Paul Sartre, κ.ά. Στις δημοσιευμένες μεταφράσεις της συγκαταλέγονται έργα των Giacomo Leopardi, Lorenzo Marini, Marco Vichi, Luigi Pirandello και Jean Paul Sartre. Έχει επίσης μεταφράσει την Ιστορία του θεάτρου του Πάολο Μποζίζιο, καθώς και την Αισθητική του χιούμορ του Luigi Pirandello. Η μονογραφία της: Η πρόσληψη της ιταλικής δραματουργίας του 20ού αιώνα στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1900-1940, εκδόθηκε το 2016 από τις Εκδόσεις Πολύτροπον.
