Νίκησε το ΚΤΕΛ;

Ο σταθμός της Κοζάνης είναι άδειος και εγκαταλειμμένος. Έκλεισε, μια για πάντα. Οι ράγες σταματούσαν εκεί, έτσι κι αλλιώς, διότι το τρένο της Καλαμπάκας δεν σφύριξε ποτέ, μολονότι η γραμμή είχε χαραχτεί από την εποχή του Μεσοπολέμου και μάλιστα από γαλλικά χέρια και γαλλικά εργαλεία. Ακόμα ηχεί σαν ανέκδοτο, στην τοπική κοινωνία, ότι τον πάτησε το τρένο της Καλαμπάκας. Ωστόσο, δίοδος για την Αθήνα υπήρχε, μέσω Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Δια Αμυνταίου και δια Εδέσσης, στο Πλατύ Ημαθίας. Φέξε μου και γλίστρησα.

Νίκησε το ΚΤΕΛ.

Φτάνω στον Κηφισό και από εκεί, με το νούμερο 51, στο σταθμό Λαρίσης, που του έμεινε το όνομα από την εποχή του Χαρίλαου. Εξάλλου, και τον όποιο τοπικό σιδηρόδρομο σε αυτόν τον χρωστάμε. Το τρένο της Πελοποννήσου δεν υπάρχει πια. Ως το Κιάτο, ώσπου σπάει η κλάρα και πέφτω κάτω, που λέει και ο Καραγκιόζης, και εν προκειμένω στο κάθισμα ενός λεωφορείου.

Νίκησε το ΚΤΕΛ.

Φτάνω στην Πάτρα. Ο σιδηρόδρομος λειτουργεί, ως προαστιακός, από τον Άγιο Βασίλειο ως τον Άγιο Ανδρέα. Δόξα τω Θεώ και χάρη στους ανωτέρω Αγίους και πάλι καλά να λέμε, που δεν καταργήθηκε τελείως. Όμως, οι Άγιοι δεν βάλανε το χέρι και πέρα από τις ράγες του Αγιανδρέα. Προς Πύργο, οι ράγες γέμισαν χορτάρια και παροπλίστηκαν μέχρι νεοτέρας. Οι ράγες του Χαρίλαου και πάλι, ο οποίος έχει να καμαρώνει, τουλάχιστον το όνομά του στη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο. Γιατί, για τα τρένα, δεν μπορεί πια να καμαρώνει. Τα τρένα δεν υπάρχουν πια. Τα πάτησε το ΚΤΕΛ. Ως γνωστόν…

Νίκησε το ΚΤΕΛ.

Πάνω από το Αντίρριο, οι γραμμές Μεσολογγίου και Αγρινίου έχουν ξεχαστεί από την εποχή της επταετίας. Προς τα Γιάννενα, το τρένο δεν σφύριξε ποτέ, ούτε καν τρεις φορές, κατά τον τίτλο κινηματογραφικής ταινίας.

Νίκησε το ΚΤΕΛ.

Προς τον Πύργο. Ο δρόμος, πολύ συχνά, πηγαίνει κατά μήκος της γραμμής των τρένων. Φτάνουμε στο Πλατύ της Πελοποννήσου. Σταθμός των Καβασίλων. Και τι (μεγάλος) σταθμός, (πρώην) κόμβος, που έλεγε και ο Βασίλης Λογοθετίδης για την ταχεία. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ούτε Πύργος, ούτε Κυλλήνη. Σταθμοί φαντάσματα, το ένα χωριό μετά το άλλο. Τα ίδια και κάτω από τον Πύργο, προς Καλαμάτα.

Νίκησε το ΚΤΕΛ.

Τα ίδια και από την ανατολική γραμμή της Τριπόλεως. Άκρα του κάμπου, σιωπή, στις ράγες βασιλεύει. Επί της ουσίας, δεν υπάρχει πια σιδηροδρομική ουσία…

Νίκησε το ΚΤΕΛ.

Θυμάμαι τη νυχτερινή γραμμή Αθηνών-Πατρών-Πύργου-Καλαμάτας. Κάπως γραφική, σαν κάτι που περίσσεψε από μια παλιά εποχή. Μετανάστες, φοιτητές, αλλά και φτωχολογιά. Περίεργοι κραδασμοί, σκοτάδι έξω, φώτα μέσα. Μια βαριεστημένη φωνή να αναγγέλλει την επόμενη στάση. Αν είχε νικήσει ο Μορφέας και ο ελεγκτής είχε ξεχαστεί, θα χανόταν ακόμα και ο τελικός προορισμός, μέχρι το οριστικό τέρμα των γραμμών στην Καλαμάτα. Μια μακρινή εποχή, που όμως δεν ήταν και τόσο πολύ μακρινή. Σχετικά πρόσφατα, καταργήθηκε. Και ένας μοχλός, που θα έπρεπε να τον τραβάει κανείς, μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Μέχρι που κάποιοι, κάποτε, τον τράβηξαν, μια για πάντα, ως κάτι παρωχημένο, στο όνομα της ανάπτυξης. Τέρμα ξαφνικό, σαν να είναι οριστικό. Και αμετάκλητο ίσως. Αν και, κάπως αντιφατικά, μη οικολογικό.

Νίκησε το ΚΤΕΛ…

_

γράφει ο Θωμάς Αγραφιώτης