Δικαίωμά μου μάτια μου
να σ’ έχω στη ζωή μου.
Να μου λακτίζεις τους ανθούς
κάτω απ’ το έναυσμα της λήθης.
Να είσαι ο άγγελος… εξάγγελος
που αναγγέλλει στην ψυχή
το απαύγασμα μιας θύμησης
του επίγειου παραδείσου.
Να ζω για νύχτες ολομέταξες
με την πλουμιστή θωριά σου
που ρέει πάντα ασίγαστη
και ασύστολα στη φλέβα.
Πάνω στον ολόγλυκο ανθό
της ύπαρξής σου ξέστρατα ν’ αλητεύω
στη γεμάτη θάλασσα απ’ τ’ αστέρια σου
σε ταξίδια που διψώ να αρμενίζω.
Να γνωρίζω εαυτό, στο δείπνο της ζωής μου…
τη βιωμένη μοναξιά να εμπορεύομαι στην εκβολή του φωτός σου!
Να δηλώνω υποταγή στην αφυπνισμένη ήβη,
της ψυχής μου τα παρτέρια με τους κήπους σου να στολίζω,
τη γεύσης σου να δέομαι να ’ρθει
μαζί μου να κυλιστεί στις άσπρες αμμουδιές
μες στα νερά της ακροθαλασσιάς
και στον βυθό του φεγγαριού η σκιά σου να κυλάει γλυκά
και ν’ αγγίζει τη δικιά μου!
Να ανοίγουν οι ουρανοί όταν ακούγονται
του έρωτα οι βηματισμοί στη λαγαρή πόρτα της αυλής μου…
κι εγώ λυρικά να επισκευάζω το κορμί τον έρωτα ν’ αντέξει!
Στη στεριά μου όταν πνίγομαι
κι ο αγιοποιημένος πόνος μου επιστρέφει,
μ’ ένα φιλί σου το μερτικό του να σκοτώνω!
Η σαγηνεύτρα προσμονή ελεύθερη να ξεχύνεται
στων ματιών σου την απεραντοσύνη.
Μέσα μου η έφηβη να υποκύπτει
σ’ αρώματα και ηδονές
απ’ τους ξεχασμένους θησαυρούς της…
με την αθανασία της να ντύνομαι και πάλι!
Στα χείλη μου να ακουμπάς τις μουσικές του κόσμου,
φιλώντας τα να γυρίζει ο ποταμός
στους διψασμένους κάμπους!
Δικαίωμά μου μάτια μου να αγαπώ
αυτό το ρίγος που περνά, μες στην ψυχή μου ακόμα…
να ζω για τη στιγμή που με κοιτάς
με το φιλί στο βλέμμα!
Και την πλώρη των ονείρων μου
στη δική σου θάλασσα ν’ αφήνω!

_

γράφει η Βίκυ Δρακουλαράκου