Ένα βιβλίο γραμμένο θαρρείς από μία μαμά και μία κόρη. Κι όμως η συγγραφέας είναι μία. Είναι η μαμά από την οποία ο χρόνος περνά ανεπιστρεπτί και του επιτρέπει να την αγγίζει με το άχαρο χέρι της “μεσηλικίωσης” και όχι με το τρυφερό χάδι της γλυκιάς ωρίμανσης. Είναι η μαμά που τρέχει να προλάβει την ζωή της κόρης της, γιατί η δική της έχει πάρει το προβάδισμα και προηγείται σταθερά. Είναι και η κόρη που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ αποδείξει στην μητέρα της ότι τα καταφέρνει μόνη, αγκομαχώντας σε έναν αγώνα ανώμαλου δρόμου.
Η μητέρα είναι η Αλίκη. Πολύ μακριά από την χώρα των θαυμάτων. Η Αλίκη ενός εξοντωτικού όσο και χαοτικού κόσμου, χαμένη ανάμεσα σε έναν χωρισμό, μία αγάπη που έμεινε στην μέση και μία έφηβη κόρη που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους κόσμους που τις ορίσανε και σε αυτούς που η ίδια επιθυμεί να ζήσει. Μητέρα και κόρη μόνες σε ένα σύμπλεγμα επανάστασης, αποδοχής και ανοχής. Ναυαγοί σε ένα νησί και μόνα εφόδια ένα στεγνό χάσμα γενεών που τις διψά όλο και πιο πολύ.
“Αν τα νεύρα ήταν συρματόσχοινα, πόσες λέξεις κρεμασμένες πάνω τους θα μπορούσαν ν’ αντέξουν;” αναρωτιέται η μητέρα, την ίδια στιγμή που η εσωτερική φωνή της κόρης της βρυχάται “Εσύ και ο μπαμπάς δεν είσαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό που είμαι; Για ένα μυαλό που ανακουφίζεται όταν ταξιδεύει με την φαντασία του, που ώρες ώρες φουσκώνει σαν μπαλόνι, που σπαταλάει τον χρόνο του ενώ θα έπρεπε να τον αξιοποιεί, που είναι γεμάτο παράσιτα;”
Η κόρη είναι η Μαργαρίτα. Στην άνοιξη της ζωής της, δεν μπουμπουκιάζει. Ο χωρισμός των γονιών της την γεμίζει αγκάθια. Δεν χρειάζεται να τα βγάλει. Γνωρίζει πως αν τα χρησιμοποιήσει σωστά, θα σχηματίσει τις σωστές άμυνες. Ή μήπως κάνει λάθος; Και ποιος θα μπορούσε να της το πει; Μια μητέρα χωμένη και χαμένη μέσα στις μεταφράσεις της ή ο πατέρας κάθε Τετάρτη και δεύτερο Σαββατοκύριακο; Υπάρχει όμως και ο Αλέξης. Ο Αλέξης που της ραγίζει το δέρμα με τα τρυφερά φιλιά του. Ο Αλέξης που είναι ο μόνιμος κάτοικος-φάντασμα του δωματίου της και κατά συνέπεια, του κόσμου της όλου. Η μητέρα της δεν θα καταλάβαινε. Το μόνο που θέλει είναι να πετύχει στο σχολείο της. Προσπαθεί να της διδάξει το “πρακτικό αποτέλεσμα” των καταστάσεων. Καημένη Αλίκη… Πότε μεγάλωσες; Πότε ξέχασες ότι το μόνο “πρακτικό αποτέλεσμα” των παιδιών είναι να είναι ευτυχισμένα; Απορροφημένη μέσα στις σελίδες της, ονειρεύεται το καλύτερο για την κόρη της. Και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, επειδή και η Μαργαρίτα ονειρεύεται το καλύτερο για τον εαυτό της. Μόνο που οι δύο επιθυμίες δεν συγκλίνουν.
Η Αλίκη δεν μπορεί να παραβιάσει την ψυχή της Μαργαρίτας. Ίσως επειδή κάπου στην πορεία ξέχασε πως τα παιδιά δεν τα παραβιάζεις, απλά τ’ αγγίζεις. Και τότε η αγκαλιά τους θ’ ανοίξει διάπλατα, γιατί αυτό ακριβώς χρειάζονται. Γονείς χαμένους μέσα στα τρυφερά τους χέρια και τις αθώες καρδιές τους.
Η Μαργαρίτα δεν μπορεί ν’ αποδεχτεί την μητέρα της, η οποία πονά και αγωνιά για το μέλλον της κόρης της, επειδή τώρα δεν πρέπει να είναι ένας γονιός, αλλά δύο. Κι επειδή δεν μπορεί να ξέρει πόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η προσπάθειά της, αλλά και η αγωνία της για τα λάθη που πρόκειται να κάνει. Χαμένες και οι δύο μέσα στα βιβλία, αδυνατούν να βρουν η μια την άλλη.
Κι όμως λίγο πριν το τέλος, η συγγραφέας μας θυμίζει την τελευταία ραψωδία της Οδύσσειας, λέγοντάς μας πως πάντα υπάρχει μια θεά Αθηνά που αλλάζει τα βλέμματα των ανθρώπων, κάνοντάς τους να βλέπουν όπως αυτοί θα ήθελαν, για να κλείσει το βιβλίο της με το εξής: “Δεν πιστεύω όμως ούτε στα σημάδια, ούτε στα θαύματα”.
Ίσως πράγματι δεν χρειάζεται να πιστεύεις. Τα σημάδια έρχονται ίσως για να μας δείξουν τα θαύματα. Και τα θαύματα γίνονται ίσως για να μας δείξουν ότι απλά… υπάρχουν…
Η συγγραφέας μας ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο σε δύο ψυχές χρησιμοποιώντας μία εξαιρετική γραφή, γεμάτη από παραστατικές εικόνες και ευρηματικές μεταφορές που σε κάνουν να μην θέλεις ν’ αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου ώσπου να νιώσεις και την τελευταία τελεία. Η ζωή της μητέρας σε απορροφά, ο πόνος της σε συγκινεί και η αγωνία της σε βρίσκει σύμμαχο. Όσο για την Μαργαρίτα; Οι σκέψεις της σε γυρνάνε στην εφηβεία και αγανακτείς με την ασφυκτική πίεση που δέχεται ο μεγάλος μικρόκοσμος μέσα στον οποίο ζει. Θέλεις να επαναστατήσεις και πάλι, να ερωτευτείς από την αρχή και να μισήσεις κάθε τι αντισυμβατικό που ταράζει τα νερά σου.
Είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να γίνεσαι μάνα και κόρη μαζί. Ένα βιβλίο που και στις δύο περιπτώσεις, ζητά, απαιτεί, παρακαλά, φωνάζει ένα μόνο: Να με αντέχεις…