Νεοελληνική Γλώσσα Γ΄ Λυκείου
Κριτήρια επιλογής των θετών γονιών
–
Η ενημέρωση του παιδιού για το ζήτημα της υιοθεσίας
Η συζήτηση για την υιοθεσία δεν διαφέρει από τη συζήτηση για άλλα σημαντικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν από κοινού οι γονείς και τα παιδιά. Ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς για την εισαγωγή του παιδιού στην ιδέα ότι είναι υιοθετημένο και δεν έχει γεννηθεί στην οικογένεια. Στην πραγματικότητα, όσο νωρίτερα εκτίθεται ένα παιδί στην ιδέα ότι είναι υιοθετημένο, τόσο πιο φυσικό θα του φανεί. Ένα παιδί που έχει ακούσει τους γονείς του να μιλούν θετικά για την υιοθεσία του, («είμαστε τόσο τυχεροί που καταφέραμε να σε υιοθετήσουμε»), από τη βρεφική ηλικία, έχει περισσότερες πιθανότητες να νιώθει ασφαλή τη θέση του σε μια οικογένεια από ένα παιδί που πληροφορείται την υιοθεσία του αργότερα στην παιδική του ηλικία.
Είναι σημαντικό να ακούει με κάθε τρόπο για την υιοθεσία του. Η συζήτηση ωστόσο, θα αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία μετά τα πέντε ή έξι έτη. Πιθανόν να είναι σε θέση νωρίτερα να πει «οι γονείς μου με έχουν υιοθετήσει», ωστόσο, δεν θα είναι πραγματικά έτοιμο να καταλάβει τη σημασία τους, ή την διαφορά ανάμεσα στη γέννηση και την υιοθεσία.
Συνήθως όταν το παιδί φτάνει σε σχολική ηλικία ξεκινάει να αναρωτιέται για τους βιολογικούς του γονείς και για τους λόγους για τους οποίους το έδωσαν για υιοθεσία. Έως ότου προκύψουν τέτοιες ερωτήσεις, δεν είναι απαραίτητο να παρέχει κανείς πληροφορίες που δεν έχουν ζητηθεί από το παιδί. Όταν μιλάμε για την υιοθεσία με τρόπους που ταιριάζουν στην ηλικία του παιδιού, με τρόπους τους οποίους μπορεί να χειριστεί το παιδί, δίνοντας του παράλληλα τον πρώτο λόγο, το γεγονός της υιοθεσίας γίνεται συστατικό στοιχείο της κατανόησης του ίδιου του του εαυτού.
Το υιοθετημένο παιδί, ενδιαφέρεται να μάθει την ιστορία του: από πού ήρθε, πότε ήρθαν σ’ αυτό οι γονείς του, πώς πήγαν εκεί, πώς ήταν όταν το είδαν πρώτη φορά, τι ένιωσαν όταν το είδαν πρώτη φορά. Η ιστορία της υιοθεσίας η οποία λέγεται την πρώτη φορά μπορεί να μεταδίδει την ίδια οικειότητα, θέρμη, συγκίνηση και χαρά που υπάρχει σε οποιαδήποτε ιστορία γέννησης. Το παιδί, ζητάει πιθανά, να ακούει επανειλημμένα την ιστορία της υιοθεσίας του, όχι μόνο για να εντυπώσει στο μυαλό του τις σημαντικές της λεπτομέρειες αλλά και να βιώσει επανειλημμένα τη χαρά και την αγάπη του ερχομού του στην τωρινή του οικογένεια. Βέβαια η ιστορία του ερχομού του στην οικογένεια δεν ταυτίζεται με την ημέρα της γέννησης του, για την οποία επίσης χρειάζεται να του μιλήσουν οι θετοί γονείς.
Η εμπειρία της απώλειας των βιολογικών γονέων είναι προφανώς διαφορετική για ένα παιδί που υιοθετείται αμέσως μετά τη γέννηση του και για ένα παιδί που υιοθετείται σε ηλικία πέντε ετών. Προσοχή χρειάζεται η κατανόηση από τους θετούς γονείς της έννοιας της απώλειας. Πρόκειται για απώλεια λόγω της εγκατάλειψης αμέσως μετά τη γέννηση, ή αργότερα, απώλεια της γενέτειρας, και της ιδιαίτερης πολιτισμικής κληρονομιάς, απώλεια να βλέπει τον εαυτό του σε σχέση με συγγενείς εξ’ αίματος. Το να μιλήσουν οι θετοί γονείς τον κατάλληλο χρόνο μπορεί να μετασχηματίσει το πιθανό αίσθημα απώλειας και εγκατάλειψης σε αίσθημα φροντίδας και απόδειξης αγάπης από τους βιολογικούς γονείς.
Καθοριστικό ρόλο παίζουν σε κάθε περίπτωση η ποιότητα των πραγματικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια, η δημιουργία κλίματος ασφάλειας και εμπιστοσύνης, η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων, τα ανοικτά κανάλια επικοινωνίας. Η καθολική αποδοχή του παιδιού από τους γονείς, η αποδοχή δηλαδή της ταυτότητας του και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, είναι καθοριστικής σημασίας καθώς μέσα από τη δική τους αποδοχή θα μάθει και το ίδιο να τους βλέπει σαν τους πραγματικούς και αληθινούς του γονείς.
Οι θετοί γονείς πιθανά να έχουν την αίσθηση ότι μιλώντας στο παιδί για την υιοθεσία, φέρνουν «άσχημα μαντάτα». Οι λόγοι μπορεί να είναι ότι φοβούνται μήπως το παιδί απογοητευτεί, πληγωθεί, μήπως απορρίψει τους ίδιους, γίνει επιθετικό και ανυπάκουο, μήπως τους εγκαταλείψει κάποια στιγμή και αναζητήσει τη βιολογική του οικογένεια, φόβος των επιπτώσεων της συνειδητοποίησης της διαφορετικότητας του. Σε κάθε περίπτωση ο θετός γονέας είναι σημαντικό να αναγνωρίσει τα συναισθήματα και να διαχειριστεί τους φόβους του. Η αποκάλυψη της ιστορίας του παιδιού και η περιγραφή της πορείας του προς τη νέα του οικογένεια αποτελούν μέρη που θα χτίσουν την ταυτότητα του και θα δημιουργήσουν πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης για το υγιές μεγάλωμα του.[Το κείμενο έχει αντληθεί από το διαδίκτυο]
Η συζήτηση για την υιοθεσία δεν διαφέρει από τη συζήτηση για άλλα σημαντικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν από κοινού οι γονείς και τα παιδιά. Ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς για την εισαγωγή του παιδιού στην ιδέα ότι είναι υιοθετημένο και δεν έχει γεννηθεί στην οικογένεια. Στην πραγματικότητα, όσο νωρίτερα εκτίθεται ένα παιδί στην ιδέα ότι είναι υιοθετημένο, τόσο πιο φυσικό θα του φανεί. Ένα παιδί που έχει ακούσει τους γονείς του να μιλούν θετικά για την υιοθεσία του, («είμαστε τόσο τυχεροί που καταφέραμε να σε υιοθετήσουμε»), από τη βρεφική ηλικία, έχει περισσότερες πιθανότητες να νιώθει ασφαλή τη θέση του σε μια οικογένεια από ένα παιδί που πληροφορείται την υιοθεσία του αργότερα στην παιδική του ηλικία.
Είναι σημαντικό να ακούει με κάθε τρόπο για την υιοθεσία του. Η συζήτηση ωστόσο, θα αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία μετά τα πέντε ή έξι έτη. Πιθανόν να είναι σε θέση νωρίτερα να πει «οι γονείς μου με έχουν υιοθετήσει», ωστόσο, δεν θα είναι πραγματικά έτοιμο να καταλάβει τη σημασία τους, ή την διαφορά ανάμεσα στη γέννηση και την υιοθεσία.
Συνήθως όταν το παιδί φτάνει σε σχολική ηλικία ξεκινάει να αναρωτιέται για τους βιολογικούς του γονείς και για τους λόγους για τους οποίους το έδωσαν για υιοθεσία. Έως ότου προκύψουν τέτοιες ερωτήσεις, δεν είναι απαραίτητο να παρέχει κανείς πληροφορίες που δεν έχουν ζητηθεί από το παιδί. Όταν μιλάμε για την υιοθεσία με τρόπους που ταιριάζουν στην ηλικία του παιδιού, με τρόπους τους οποίους μπορεί να χειριστεί το παιδί, δίνοντας του παράλληλα τον πρώτο λόγο, το γεγονός της υιοθεσίας γίνεται συστατικό στοιχείο της κατανόησης του ίδιου του του εαυτού.
Το υιοθετημένο παιδί, ενδιαφέρεται να μάθει την ιστορία του: από πού ήρθε, πότε ήρθαν σ’ αυτό οι γονείς του, πώς πήγαν εκεί, πώς ήταν όταν το είδαν πρώτη φορά, τι ένιωσαν όταν το είδαν πρώτη φορά. Η ιστορία της υιοθεσίας η οποία λέγεται την πρώτη φορά μπορεί να μεταδίδει την ίδια οικειότητα, θέρμη, συγκίνηση και χαρά που υπάρχει σε οποιαδήποτε ιστορία γέννησης. Το παιδί, ζητάει πιθανά, να ακούει επανειλημμένα την ιστορία της υιοθεσίας του, όχι μόνο για να εντυπώσει στο μυαλό του τις σημαντικές της λεπτομέρειες αλλά και να βιώσει επανειλημμένα τη χαρά και την αγάπη του ερχομού του στην τωρινή του οικογένεια. Βέβαια η ιστορία του ερχομού του στην οικογένεια δεν ταυτίζεται με την ημέρα της γέννησης του, για την οποία επίσης χρειάζεται να του μιλήσουν οι θετοί γονείς.
Η εμπειρία της απώλειας των βιολογικών γονέων είναι προφανώς διαφορετική για ένα παιδί που υιοθετείται αμέσως μετά τη γέννηση του και για ένα παιδί που υιοθετείται σε ηλικία πέντε ετών. Προσοχή χρειάζεται η κατανόηση από τους θετούς γονείς της έννοιας της απώλειας. Πρόκειται για απώλεια λόγω της εγκατάλειψης αμέσως μετά τη γέννηση, ή αργότερα, απώλεια της γενέτειρας, και της ιδιαίτερης πολιτισμικής κληρονομιάς, απώλεια να βλέπει τον εαυτό του σε σχέση με συγγενείς εξ’ αίματος. Το να μιλήσουν οι θετοί γονείς τον κατάλληλο χρόνο μπορεί να μετασχηματίσει το πιθανό αίσθημα απώλειας και εγκατάλειψης σε αίσθημα φροντίδας και απόδειξης αγάπης από τους βιολογικούς γονείς.
Καθοριστικό ρόλο παίζουν σε κάθε περίπτωση η ποιότητα των πραγματικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια, η δημιουργία κλίματος ασφάλειας και εμπιστοσύνης, η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων, τα ανοικτά κανάλια επικοινωνίας. Η καθολική αποδοχή του παιδιού από τους γονείς, η αποδοχή δηλαδή της ταυτότητας του και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, είναι καθοριστικής σημασίας καθώς μέσα από τη δική τους αποδοχή θα μάθει και το ίδιο να τους βλέπει σαν τους πραγματικούς και αληθινούς του γονείς.
Οι θετοί γονείς πιθανά να έχουν την αίσθηση ότι μιλώντας στο παιδί για την υιοθεσία, φέρνουν «άσχημα μαντάτα». Οι λόγοι μπορεί να είναι ότι φοβούνται μήπως το παιδί απογοητευτεί, πληγωθεί, μήπως απορρίψει τους ίδιους, γίνει επιθετικό και ανυπάκουο, μήπως τους εγκαταλείψει κάποια στιγμή και αναζητήσει τη βιολογική του οικογένεια, φόβος των επιπτώσεων της συνειδητοποίησης της διαφορετικότητας του. Σε κάθε περίπτωση ο θετός γονέας είναι σημαντικό να αναγνωρίσει τα συναισθήματα και να διαχειριστεί τους φόβους του. Η αποκάλυψη της ιστορίας του παιδιού και η περιγραφή της πορείας του προς τη νέα του οικογένεια αποτελούν μέρη που θα χτίσουν την ταυτότητα του και θα δημιουργήσουν πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης για το υγιές μεγάλωμα του.[Το κείμενο έχει αντληθεί από το διαδίκτυο]
–
Για να δείτε ολόκληρο το κριτήριο κλικ εδώ!
Για να δείτε όλα τα κριτήρια αξιολόγησης κλικ εδώ!
–
