- Καλώς τον, πού πάμε;

- Πάμε Παγκράτι φίλε μου. Στο νούμερο 18.

- Παγκράτι μάλιστα. Το νουμεράκι κύριος... συνοδεύεται και από καμιά οδό;

- Όχι

- Τι όχι; Σκέτο σου το δώσανε;

- Σκέτο. Κι αυτό μη νομίζεις δε μου το δώσανε. Το βρήκα.

- Κάτσε φιλαράκι μου γιατί με μπερδεύεις. Τι πάμε να κάνουμε στο Παγκράτι χωρίς να ξέρουμε πού πάμε;

- Ουφ

- Ώπα ξεφυσάμε; Αίσθημα αίσθημα;

- Πώς;

- Λέω αίσθημα; Έρωτας;

- Έρωτας ναι…

- Και; Πώς έμεινες με ένα 18 μόνο και ένα Παγκράτι;

- Φεύγει.

- Φεύγει η κοπέλα;

- Ναι σήμερα κάποια ώρα φεύγει…

- Φίλε μου εσύ είσαι καλύτερος και από τις τηλεοράσεις με τόση ανακρίβεια. Μια κοπέλα που ακόμα ούτε όνομα δεν είπαμε μένει στο Παγκράτι στο νούμερο 18 αγνώστου οδού και σήμερα φεύγει σε άγνωστη ώρα.

- Ακριβώς έτσι!

- Ακριβώς κιόλας! Χα χα... ωραία θα περάσουμε σήμερα!

- Ε όχι και ωραία. Εδώ σου λέω έρωτας. Και είμαι δίχως χάρτη. Δίχως ρολόι. Δίχως τίποτα. Σοφία.

- Δε το βρίσκω και τόσο σοφό όλο αυτό, αλλά αν το βρίσκεις εσύ… πάσο!

- Όχι δεν το βρίσκω σοφό. Σοφία λέω. Σοφία τη λένε.

- Ααααα έχουμε όνομα. Πάλι καλά!

- Αν τη λένε έτσι δηλαδή… αλλά νομίζω ότι έτσι τη λένε. Της πάει.

- Αν; Πολύ με μπερδεύεις. Τι θα έλεγες να το πάρουμε από την αρχή; Εξάλλου μέχρι να τη βρούμε μας βλέπω να έχουμε εξιστορήσει ολόκληρη τη ζωή μας!

- Internet φίλε μου. Μη με κοιτάς που είμαι ολόκληρος γάιδαρος. Το ξέρω πως δεν είμαι κανένας πιτσιρικάς να καίγομαι καλωδιωμένος. Και ποτέ μου δεν έτρωγα χρόνο με δαύτα. Μα να. Την είδα. Την είδα εκεί μέσα.

- Δηλαδή πώς την είδες; Καμιά διάσημη είναι;

- Όχι. Την είδα στο facebook.

- Α, πες το ντε. Είσαι και στο facebook; Έλα… και δε σου φαινόταν! Πλάκα σου κάνω μωρέ μην ψαρώνεις! Κι εγώ είμαι. Θα σε κάνω «φίλο» μετά να μαθαίνω τα νέα σου στο Παγκράτι με τη δεσποινίδα Σοφία. Χα χα! Άντε. Δε σε διακόπτω άλλο. Συνέχισε μη μου θυμώνεις. Πλάκα κάνουμε!

- Την είδα σε ένα group με παιδικά παραμύθια.

- Παιδικά παραμύθια; Και εσύ τι έκανες εκεί;

- Είμαι συγγραφέας. Βασικά ήμουν συγγραφέας παιδικών παραμυθιών.

- Ω  έχω την τιμή να έχω κούρσα με συγγραφέα και μάλιστα παιδικών παραμυθιών; Ξέρεις πόσα διάβαζα στα πιτσιρίκια τα δικά μου; Μεγάλωσαν τα γαϊδούρια μου και μου λείπουν εκείνες οι ώρες. Καμιά φορά ξετρυπώνω κανένα παλιό τους και το διαβάζω μόνος. Τώρα είτε το παραμύθι ήταν ωραίο είτε εκείνες οι στιγμές... Και; Ανταλλάξατε ιδέες;

- Μπήκα στο group για να αρπάξω καμιά ιδέα. Στέρεψα. Και είχα ανάγκη από κάτι φρέσκο.

- Να κλέψεις δηλαδή;

- Ε όχι και να κλέψω. Να γευτώ άλλες πένες να μου έρθει η έμπνευση.

- Και η Σοφία λοιπόν σε ενέπνευσε ε; Χα χα!!

- Η Σοφία… η Σοφία. Η Σοφία ανέβαζε κάθε εβδομάδα από ένα παραμύθι της εκεί μέσα. Μόνο που δεν ήταν παραμύθια σαν τα άλλα. Η Σοφία έγραφε τη ζωή της. Ξεκίνησε από ένα κορίτσι με λευκό πρόσωπο και κατάμαυρα μαλλιά πιασμένα σε μια αυστηρή κοτσίδα. Μίλαγε για τη Χιονούλα το σκυλί της και τις περιπέτειες στις γειτονιές και έφτασε ύστερα από καιρό να μιλά για το σπίτι της, τη ζωή της. Έβαζε τον εαυτό της σε χίλιες ιστορίες. Και πάντα πίστευα ότι είχαν κάτι αληθινό. Κάθε εβδομάδα έπαιρνε τα κομμάτια της και τα έκανε μια φανταστική ιστορία. Λίγο να την παρακολουθούσες γινόσουν λάτρης της.

- Μάλιστα… ώστε το Σοφάκι εξέπεμπε σήματα SOS;

- Ορίστε;

- Λέω, με τόσες ιστορίες κάτι σα να ήθελε να πει. Να ακουστεί. Δε μιλά κανείς για τη ζωή του συνεχώς. Οι παραμυθάδες σκαρώνουν άλλες ιστορίες. Δεν κάνουν τόμους τη ζωή τους!

- Ε ναι... όχι! Δεν ξέρω. Πάντως εγώ έγινα θαυμαστής της. Με τα πολλά της έπιασα και λίγες νυχτερινές κουβέντες. Δεν έλεγε και πολλά. Μα όσα έλεγε ήταν όμορφα, παραμυθένια. Η ψυχή της όλη ένα παραμύθι. Άρχισα να γράφω επιτέλους ξανά. Παραμύθια και παραμύθια. Και της τα έστελνα να τα δει. Και πόσες ιδέες μου έδινε. Πόσους ήρωες. Μαζί της ήθελα να γράψω όλα τα παραμύθια του κόσμου…

- Μάλιστα το έπιασα το στόρυ για τα καλά. Για πες μου όμως. Φεύγει; Παγκράτι; Νούμερο 18; Πολλά τα κενά φιλαράκι και φτάνουμε και δεν έχουμε κλου που λένε!

- Κάποια στιγμή, στο τελευταίο της παραμύθι μίλησε για μια σκοτεινή φιγούρα που την καταδιώκει. Προσπάθησα με κουβέντες να καταλάβω αλλά δε μου έλεγε. Μπορεί να είναι ο πατέρας της. Κάποιος πρώην σύζυγος. Πάντως κάποιος που την απειλεί. Και έγραψε ένα τέλος στο παραμύθι που δήλωνε ότι θα φύγει. Θα πετάξει. Όταν τη ρώτησα χτες, μου είπε ότι αύριο θα φύγει για λίγο καιρό. Με ευχαρίστησε και μου έκλεισε τη συνομιλία. Τρελάθηκα! Δεν ήξερα τι να κάνω. Μάζεψα όλα της τα παραμύθια και τα ξαναδιάβασα όλα. Σημείωσα στοιχεία και στοιχεία. Κοίτα όλες αυτές τις κόλλες που κουβαλώ! Έγραψα ό,τι μπορεί να με οδηγήσει στο σπίτι της! Το 18 το βρήκα σε μια ιστορία της. Το Παγκράτι μου το είχε πει. Είπα ότι ίσως με όλα αυτά μαζί να καταφέρω το ακατόρθωτο.

-Ο Θεός να μας βοηθήσει! Φτάσαμε. Τώρα τι κάνουμε μου λες;

- Από το μπαλκόνι της βλέπει το άλσος του Παγκρατίου. Τώρα δεν ξέρω πόσο κοντά ή πόσο μακριά. Πάμε κοντά στο άλσος να ξεκινήσουμε!

- Και δεν πάμε; Εσύ πληρώνεις!

- Δεν είναι κεντρικά όμως. Αποκλείουμε τη Μερκούρη. Στο στενό της έχει ησυχία.

- Μάλιστα στενό με ησυχία… Τι μας λες τώρα!

- Έλα φίλε μου συγκεντρώσου. Μη με πειράζεις. Βοήθησέ με. Να, στρίψε από εδώ και σταμάτα να κατέβω.

- Εδώ; Στην Εριφύλης; Ωραίο όνομα έχει η οδός. Παραμυθένιο… Άντε κατέβα!

(Λίγη ώρα μετά…)

- Τζίφος. Δεν έχει κανένα μανάβικο κοντά.

- Μάλιστα. Ψάχνουμε για ένα ήσυχο στενό, στο νούμερο 18 που έχει ένα μανάβικο δίπλα. Κάτι άλλο κοντά έχει; Για κοίτα τα χαρτιά σου.

- Α! Ναι έχει και ένα θερινό σινεμά κοντά! Κάπου γράφει ότι ακούει τις ταινίες κάθε βράδυ το καλοκαίρι. Να εδώ το γράφει. Πόσα θερινά σινεμά να έχει κοντά; Για δες στην οθόνη τη δική σου.

- Θερινό σινεμά ε; Να ένα. Κοντά μας είναι πάμε!

- Πράτινου… Ευτυχίδου… διάλεξε!

- Ευτυχίδου; Δεν το πιστεύω! Το έχω κάπου διαβάσει. Μα ναι. Η κυρία Ευτυχίδου είναι γειτόνισσά της στα παραμύθια! Άρα είτε είναι το στενό που μένει είτε είναι κοντά στο δικό της.

- Για φαντάσου… Άντε κατέβα πάλι. Ή μάλλον όχι. Πάμε μαζί.

(Στο δρόμο...)

- Μανάβικο! Έχει μανάβικο φίλε μου!

- Δε θέλω να σε απογοητεύσω αλλά όλες οι γειτονιές έχουνε μανάβικα και μάλιστα πολλά!

- Κάτσε να το δούμε από κοντά…

- Να δούμε ποιο; Το μανάβικο; Και δεν πάμε; Δεν πήρα και το ταξίμετρο μαζί να γελάμε! Χαχα!

- «Στο βάθος του κήπου ένας νάνος γελαστός μου δείχνει το δρόμο» νατος! Το μανάβικο έχει ένα νάνο! Κοίτα το χέρι του, δείχνει προς τα εκεί. Στο απέναντι στενό. Πάμε!

- Μένω έκπληκτος φίλε μου. Η Σοφία σου, σου έχει στήσει το κυνήγι του θησαυρού που έπαιζα με τα παιδιά μου.

- Νατο το στενό. Αυτό είναι. Η «πυξίδα» που γράφει νατην. Είναι αυτό το graffiti στον τοίχο. Και να η τέντα η πουά. Το καναρίνι του γείτονα που της μιλάει. Όλα ίδια! Νούμερο 18. Φτάσαμε! Φτάσαμε! Δεν το πιστεύω…

- Αμ εγώ; Και τώρα τι; Επίθετο δεν έχουμε. Θα βαράμε κουδούνια; Και δε μου λες την έχεις δει ποτέ;

-Ε; Όχι ποτέ!

- Ποτέ; Ω Θεέ μου! Έχει γούστο η Σοφία να είναι Σοφίος! Φιλαράκι προσεκτικά…

- Όχι όχι. Είναι αληθινή. Και είναι όμορφη. Είναι η νεράιδά μου. Θα τη βρω. Θα την προστατεύσω.

(ακούγεται θόρυβος)

- Στάσου. Κάποιος περίεργος τρέχει στην πολυκατοικία της. Δες! Λες να είναι ο σκοτεινός τύπος;

- Ο σκοτεινός δράκος... έτσι τον έλεγε.

- Ναι! Αυτός είναι τρέχα να σώσουμε το κορίτσι! Έχει ένα τατουάζ δράκου στο μπράτσο, το είδα! Τρέχα ρε! Άσε το διάβασμα πια! Θα στις κάψω τις κόλλες!

-Πάμε!

(Στην είσοδο της πολυκατοικίας)

-Φύγεεεεεεεεεεεε φύγεεεεεεεεεεεεεεεε! Άσε με!

- Άσε τώρα το κορίτσι σκοτεινέ δράκε! Τι λέω Θεέ μου! Άσε τώρα το κορίτσι γιατί έχω ήδη καλέσει αστυνομία μπαγάσα! Όχι νόμιζες πως θα κυνηγάς έτσι τα κορίτσια! Σουτ! Κουβέντα ρε! Μη μιλάς! Τι; Σου μυρίζει η παλάμη μου; Πού να ξερες τι είχε πιάσει πριν! Αλήτη!

-Σοφία; Σοφία είσαι εσύ;

- Ηλία;

- Ναι Σοφία μου. Σε βρήκα.

- Δεν το πιστεύω… Πώς;

- Με τα παραμύθια σου Σοφία. Με τα παραμύθια σου!

- Ε... μην ξεχνάτε και εμένα ρε παιδιά! Καλέστε και την αστυνομία! Πόση ώρα θα τον κρατάω αυτόν έτσι; Αν δεν ήμουν εγώ Σοφάκι βράστα. Άκους εκεί... Παγκράτι... νούμερο 18! Για κοιτάχτε εκείνη την εκκλησία απέναντι! Εκεί θα σας κρεμάσω εγώ! Τέλος! Για να μου το ξεπληρώσετε! Αφότου μου πληρώσεις όσα έγραψε το ταξίμετρο φιλαράκι... γιατί έχει έξοδα η κουμπαριά ε!

(πηγή εικόνας)

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!