Νύχτα απαστράπτουσα
που μου γυρεύεις εκδίκηση
το φεγγάρι σου
πως γέρνει στο κρεβάτι μου.
Το φως του με καίει
και γδέρνει το σκοτάδι μου.
Νύχτα θανατηφόρα
πως λερώνεις τα τελευταία μου λεπτά
με δάκρυα πικρά.
Όχι δεν τα θέλω τώρα.
Είναι αργά τώρα πια
η συγχώρεση μάταιη.
Το φεγγάρι σκοτείνιασε
κι εγώ ούτε ένα σκέπασμα
δεν του πρόσφερα
πως κρυώνει δεν το βλέπεις;
Το φως του τρεμοπαίζει
τα αστέρια μοιρολογούν.
Εγώ το σκότωσα.
Μα μη ρωτάς γιατί.
Απ’ την ψυχή μου στέρεψε το αίμα.
Δεν πονάω, δεν νιώθω τίποτα.
Δεν αγαπάω… ούτε μισώ…
Δεν γελάω… ούτε κλαίω…
Φύγε και μη ρωτάς
γιατί έκανα τον θάνατο αδερφό.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Υπέροχο!!!
Ευχαριστώ πολύ Χριστίνα!!
η αλήθεια είναι οτι με ξεγέλασες με τον τίτλο Άννα…Περίμενα οτι θα δω κάτι μελωδικό αλλά άκουσα μια δυνατή κραυγή…
όπως πάντα γράφεις με αυθεντικότητα και για αυτό τα ποίηματά σου “ακούγονται”..!
Καλημέρα!
Νιώθω πολύ όμορφα όταν με “ακούς” Μάχη μου!!!Σε ευχαριστώ τόσο πολύ!!!
Απ’ την ψυχή μου στέρεψε το αίμα.
Δεν πονάω, δεν νιώθω τίποτα.
Δεν αγαπάω… ούτε μισώ…
Δεν γελάω… ούτε κλαίω…
Φύγε και μη ρωτάς
γιατί έκανα τον θάνατο αδερφό.
Άννα μου μία αγαπητική ύπαρξη
σαν κι εσάς, δεν μπορεί να μην αγαπάει …
Κάνατε τον θάνατο αδερφό …
Είναι καλός αδερφός αυτός, μην τον υποτιμάτε …
Η μελέτη του θανάτου, μάς κάνει να ζούμε
τη ζωή πιο φιλοσοφημένα … κατά συνέπεια
μάς κάνει να ζούμε τη ζωή πληρέστερα, χωρίς
να δίνουμε σημασία στις ματαιότητές της, τις
μικρότητές της, τις αδυναμίες της …
Την πολύ όμορφη γραφή σας
αφιερώνετέ την μόνο στην Αγάπη …
Σάς ταιριάζει περισσότερο!
Καλημέρα!
Καλή δύναμη!
Καθόλου δεν τον υποτιμώ μιας και είναι κάτι τόσο μοναδικά σίγουρο.Καμιά φορά τον χρησιμοποιούμε ίσως για να σκοτώσουμε μια κραυγή έστω και αυθεντική, που αν ακουστεί μπορεί και να βλάψει ανεπανόρθωτα …. καμια φορά η επιλογή της σιωπής είναι θάνατος. Η προτροπές σας παντα καλοδεχούμενες. Τα λόγια σας με συγκινούν και σας ευχαριστώ πολύ κ.Σκοπετέα!!
Απ’ την ψυχή μου στέρεψε το αίμα.
Δεν πονάω, δεν νιώθω τίποτα.
Δεν αγαπάω… ούτε μισώ…
Δεν γελάω… ούτε κλαίω…
Φύγε και μη ρωτάς
γιατί έκανα τον θάνατο αδερφό.
Λες και περιγράφεις την ψυχή μου!!!
Χαίρομαι που σε αγγίζει Σοφία!!!