Ξάστερος Χειμώνας
Στις παγωμένες θάλασσες των ουρανών θ' αναζητήσω
τις παγωμένες νύχτες του ξάστερου Χειμώνα
με τον Ωρίωνα να κυνηγά τις Πλειάδες θα βαδίζω
και μ' ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο στόμα
για τις παλιές αγάπες της Ελένης θα μιλώ,
του Κάστωρ και του Πολυδεύκη την αθανασία αποζητώντας.
Στου Δράκοντα τη ράχη και στο λαιμό του Κύκνου
ανεβασμένη γύρω από τη Λύρα θα πετάω
και μ' έναν πένθιμο σκοπό τραγούδι αγάπης παγωμένης
θα σιγοτραγουδάω. Κι απ' την προσπάθεια
θα μου τρυπούν τα χείλη τα αγκάθια απ' το κλαδί του ρόδου
και με το αίμα των χειλιών να στάζει στ' άστρα
στο Βέγα τον λαμπρό και στην παρθένα Βερενίκη,
με τη χαμένη κόμη μου θα σε ξανακερδίσω.
Τις δύο Άμαξες του Ομήρου-τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο
θα έχω για πυξίδα ταξιδεύοντας στου Γαλαξία τ’ αστέρια.
Ώσπου του κόκκινο τριαντάφυλλου τα πέταλα
να πέσουν εκεί που κατοικείς...
Κάπου εκεί στον Όφη και στον Οφιούχο.
Εκ του μηδενός να γίνουμε η αρχή των πάντων
στον κύκλο απ' όπου όλα προέρχονται και όπου όλα γυρίζουν.
Εκεί κι εγώ θα κατοικήσω, με εσένα...
Στου παγωμένου σύμπαντος τη νυφική, αρμονική μας μας κλίνη...
______________________________________________
ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
______________________________________________
