Κοίτα το σπουργίτι στα μάτια.

Πες του σ' αγαπώ.

Αύριο το κλαδί δεν θα έχει αίμα.

Μην φοβηθείς.

Μην αρνηθείς.

 

Τη γη αγκάλιασε.

Ένα ακορντεόν ανατριχιάζει.

 

Φυλάξου απ' το δίκοπο δάκρυ του χειμώνα.

Είναι νωρίς να αγκιστρώσεις την ανατολή.

 

Ψηλά τα γεράνια

γέρνουν στη δροσιά.

Σκαρφαλώνουν οι παλάμες.

Κλαίνε τα πουλιά.

Μεθυσμένα ταξίδια

σε άβουλα τερτίπια.

Χαμένα αρώματα

σε σελίδες περασμένου ιδανικού.

Χειραψίες λερωμένης χαραυγής.

Δεν έχουν μάτια τα μπαλκόνια.

Ανείπωτα γράμματα αφηγούνται.

Διαβάτες ξεχασμένης ιστορίας.

Δεν βάδισαν ποτέ.

Δεν είδαν την καρδιά τους.

Δεν βρήκαν τα φτερά τους.

 

Το άπειρο μας περιμένει.

Να στολίσουμε την περιπέτειά μας

που φοβήθηκε να ζήσει,

που αρνήθηκε να ανθίσει.

 

Τι περιμένει η νύχτα;

Να ντυθεί Ελπίδα.

Αλλαγή.

 

Ίσως...

 

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου 

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!