Αγγίζω τα κρύα φύλλα της φτέρης κι ανακαλύπτω
τα ίχνη ενός γατιού που ελαφροπάτησε
στο χώμα του δρόμου
κάτω
απ’ το γεμάτο φεγγάρι·
ξημερώνει αργά·
η πόλη ζητά τον θόρυβό της και τον κατευναστικό ήλιο
για να κάνει το αίμα της να κινηθεί.
Στο κοιμητήριο οι νεκροί είναι αδιάφοροι για κάθε γήινο αποτέλεσμα·
κάτω από το χώμα αδειάζουν το λάδι της σιωπής σ’ έναν βωμό μυστικό που γίνονται χοές επάνω του από τον αυτοκράτορα του σκότους και παρακαλούν για καλό κατευόδιο.
Θέλουν να βγουν σαν αστροναύτες της Ιδέας τους έξω απ’ τον πλανήτη..
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
0 Σχόλια