Ο κόσμος πάει χάλασε και ήθη δεν υπάρχουν
Ισως ελάχιστοι μπορούν σωστή οικογένεια να ‘χουν
Κρίμα που φύγαν οι καιροί τότε που είχε αξία
Οταν στην οικογένεια δίνανε σημασία.
Γίνανε όλα ανούσια. Τίποτε δε μετράει.
Ενας πηγαίνει από δω κι άλλος γι’ αλλού τραβάει
Νοιάζονται για την πάρτη τους κι όχι για την αγάπη
Ελάχιστοι υπερνικούν εγωισμούς και πάθη
Ισως να ‘ταν καλύτερα εκείνα εκεί τα χρόνια
Απού ‘ταν όλοι μια γροθιά και είχανε συμπόνια.

Ο άνθρωπος θα έπρεπε πρώτα να υπολογίζει αν

Θέλει οικογένεια κι ύστερα να τη χτίζει.
Εχουν τα διαζύγια πλησιάνει σαν την άμμο
Σάπιο στρωμάτσο ο έρωτας κι οι νέοι θέτουν πάνω
Μια στις δέκα φαμελιές σέβονται τα παιδιά τους
Οσο κρατάει ένα φιλί αντέχει κι η μαγκιά τους
Σαν τα κοκόρια τρώγονται βραδιάζει- ξημερώνει.

Πάνω στην ξέρα του εγώ το στρίβουν το τιμόνι
Οποιος να στήσει σκέφτεται μιας φαμελιάς κονάκι
Υπομονή και σεβασμό θα έπρεπε για να ΄χει.

Χωρίς αυτά δε γίνεται θεμέλια να βάλουν
Αν έχουν κάνα δυο παιδιά πρέπει να καταλάβουν πώς
Να στηρίζουν ο καθείς το ταίρι τους μ’ αγάπη
Εκεί που πάντα φύεται της λησμονιάς τ’ αγκάθι
Τίποτε δεν αξίζει πια όπως η φαμελιά σας
Αγάπη να ‘χετε για σας σέβας για τα παιδιά σας!
Ισως να σας εκούρασα συγγνώμη σας ζητάω
 για μια σωστή οικογένεια πάντα θα πολεμάω!

Παγκόσμια ημέρα οικογένειας
Πικρές διαπιστώσεις μιας κοινωνίας που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της…

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη