Καθισμένη σε μια θέση λεωφορείου με ακουστικά σφηνωμένα στα αυτιά για να μην ακούω τίποτα πέρα από τις σκέψεις που με κατακλύζουν κάθε φορά που κάθομαι σε αυτήν την άβολη θέση.
Οι μέρες που φεύγω από όλους αυτούς κι αυτά με φωτίζουν.
Μου δίνουν δύναμη.
Με κάνουν καλύτερο ανθρωπο.
Όπως τα κρεμασμένα χριστουγεννιάτικα φωτάκια πάνω στο άδειο δέντρο.
Του δίνουν χρώμα.
Σχήμα.
Το καθιστούν αξιοπρόσεκτο και λαμπερό.
Μακριά απο όλους αυτούς κι ολα αυτά.
Βομβαρδισμένη από εικόνες που ίσως και να είναι αρκετές για να αντέξω τους επόμενους μήνες.
Ίσως και όχι.
Πώς ολα μπαίνουν σε μια σειρά όταν βρίσκεσαι με αυτούς που θέλεις πραγματικά να είσαι.
Χωρίς καν να συζητήσεις μαζι τους.
Ένα χαμόγελο τους.
Μια αγκαλιά, αλλά τι αγκαλιά!
Απ’ αυτές τις αληθινές, τις ζεστές, που κουμπώνεις λες κι αυτά τα χέρια φτιάχτηκαν για να μπορείς να χώνεσαι και να ηρεμείς.
Με λιγοστά δάκρυα στα μάτια που δεν είναι ούτε χαράς ούτε λύπης.
Ανακουφισμένη πως όλα είναι ακόμα δω.
Ευτυχισμένη που θα συνεχίσουν να είναι.
Άλλωστε υπάρχει χειρότερο πράγμα από την απόσταση ανάμεσα σε σένα κι όλα αυτά που αγαπάς;

_

γράφει η Γεωργία Μπερμπέρογλου