Πω,πω,πωωω… τί άκουσαν τ΄αυτάκια μου; Τελικά έχουν δίκιο οι μεγάλοι, που λένε ότι όποιος κρυφακούει, υποφέρει. Την πάτησα σαν χαζή. Τελικά η περιέργεια σκότωσε την γάτα, αλλά και μένα μαζί.
Ααα… ξέχασα να σας συστηθώ. Εγώ λοιπόν, είμαι η Μαιρούλα, η βαφτιστήρα της Όλγας, της μαμάς των παιδιών που είδατε πριν από λίγο…
Εγώ δε θα σας πω την ιστορία μου, γιατί δεν αντιμετωπίζω κανένα από τα προβλήματα των μεγάλων. Είμαι ευτυχισμένη. Έχω και γονείς και παππούδες και γιαγιάδες, αλλά κι έναν αδερφό. Είμαι χορτάτη απ΄την αγάπη όλων. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες οικογένειες;
Η νονά μου ποτέ δε μου είπε την ιστορία της, αλλά ούτε και των παιδιών της. Έχω πέσει από τα σύννεφα. Είναι τώρα αυτό που είδα οικογένεια; Χα, χα, χα… ας γελάσω (ΕΙΡΩΝΙΚΑ). Αυτοί είναι σκορποχώρι, στον κόσμο τους. Κατ΄αρχάς, πώς θέλουν να λέγονται οικογένεια, όταν ζήσαν σε διαφορετικά σπίτια; Ε; Τότε η δική μου οικογένεια, πώς θα ΄πρεπε να λέγεται; Ε; Σας ρωτώ ευθέως και χωρίς περιστροφές.
Δεν άκουσα… Αλίμονο… μεγάλοι δεν είσαστε; Τί να περιμένει κανείς από εσάς; Όλο και κάποιοι ανάμεσά σας θα έχουν κάποια κόρη σαν και της νονάς μου. Αφήστε το… αφήστε το.
Από μικρό και τρελό δε λένε ότι μαθαίνεις την αλήθεια; Τρελή δεν είμαι, αλλά σίγουρα είμαι μικρή. Δέκα ετών παρακαλώ.
Όσοι έχετε τα κότσια κι αντέχετε, καθίστε κι ακούστε τις αλήθειες μου.
Δεν ζηλεύω κι ούτε θα ήθελα να μοιάσω κανενός απ΄ την οικογένεια της νονάς μου. Απλά τους αγαπάω, όπως κι αυτοί με λατρεύουν. Μήπως τελικά αυτοί ήθελαν να μου μοιάσουν; Μήπως είμαι το κρυφό τους όνειρο που χάθηκε; Μήπως;
Η νονά μου, η Όλγα ντε… τελικά απ΄ ότι άκουσα, έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή στην κιλότα. Φανταστείτε πώς μια κιλότα είναι ικανή να σε κάνει να ξεχάσεις την προσωπική σου ζωή, τα παιδιά σου, τους γνωστούς και φίλους, ακόμα κι εσένα τον ίδιο. Αν είναι δυνατόν; Ποτέ δεν περίμενα πως μεγαλώνοντας, μαζί με μ΄όλες τις γνώσεις που παίρνω, ότι θα μάθαινα και την τεράστια δύναμη μιας κιλότας. Τελικά οι μεγάλοι μάς φορτώνουν με ανούσιες γνώσεις. Αν οι σχέσεις μου είναι να κρέμονται από μια κιλότα ή από ένα στρινγκ, δεν ξαναφοράω βρακί. Τελεία και παύλα. Όσο το σκέφτομαι, τρελαίνομαι.
Τελικά εσείς οι μεγάλοι είσαστε πολύ εγωιστές. Τα θέλετε όλα δικά σας και δεν δέχεστε και κριτική από κανέναν. Έχετε φτιάξει έναν κόσμο στα μέτρα σας, όπως εσείς γουστάρετε κι έχετε την απαίτηση, εμείς τα παιδιά, να σας ακολουθούμε και μάλιστα χωρίς διαμαρτυρία.
Εγώ προσωπικά, σαν παιδί, δεν θέλω να σας μοιάσω. Θα μου πείτε βέβαια τη γνωστή σας ατάκα: “Εσύ μικρή μου,θα αλλάξεις τον κόσμο;” Αφού εσείς δεν το καταφέρατε, ε ναι λοιπόν. Εγώ και τα εκατομμύρια των συνομηλίκων μου, τουλάχιστον, θα προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε.
Όταν σας ξανασυναντήσω, φροντίστε να έχετε διορθώσει έστω κι ένα τόσο δα μικρό πραγματάκι απ΄τη ζωή σας. Δε θέλω να ξαναδώ τέτοια οικογένεια.
Εμείς τα παιδιά το ‘χουμε πάρει το μήνυμα. Τώρα είναι η σειρά σας.
_
γράφει ο Χρήστος Βαλκάνης
Ενας μονόλογος που μας φέρνει ενώπιον των ευθυνών μας! Έξυπνη , φινετσάτη η ηρωίδα ψάχνει το δρόμο για να φτάσει στην …σωστή οικογένεια….Είδος σε εξαφάνιση επί των – ζοφερών – ημερών μας!
Μπράβο σας!!!
Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σας…..