Τι θεομηνία κι αυτή, Θε μου. Δύσκολη η ανηφοριά, πεδίο μάχης, θυσιαστήριο. Έκανα το σταυρό μου να κοπάσει η καταιγίδα, να λάμψει ο ήλιος. Μα τα σύννεφα, μαύρες κλωστές κινούσαν τα νήματα του φόβου στο ανέβασμα. Σε προσκυνώ ήλιε μου, δώσ' μου το φως, όπως προσκυνώ κι όλους αυτούς που χαρακώσαν την ψυχή μου. Μα εσύ κάνεις το κέφι σου και κρύβεσαι να μην ακούσεις τα παρακαλετά μου. Την αλήθεια μου την κρύβουν τα μαύρα σύννεφα. Κι εγώ ανεβαίνω την ανηφοριά και οραματίζομαι το λαμπρό σου φως. Συντροφιά μου μαύρα πουλιά που τρέμουν και φτερουγίζουν στο πέρασμά μου. Το χώμα μαύρο, οι ήχοι απ' τη μακρινή καμπάνα λυπητεροί. Κι εγώ μετράω ασταμάτητα ακόμη και τις τελευταίες σταγόνες της βροχής. Στο τέλος σώπασε η βροχή, σώπασαν τα παρακαλετά μου. Έφτασα στην κορφή του λόφου. Άλλαξα, άλλες εικόνες. Τώρα δε χορεύω στη βροχή.Να και το ουράνιο τόξο. Κουράγιο, πέρασε κι αυτό, μου γνέφει. Τα χρώματά του με κοιτάζουν και μου χαμογελούν. Και οι πασχαλιές χαμογελούσαν κι αυτές στο άγγιγμά του. Ήλιε μου ξεκουράστηκες; Μην πας αλλού, γύρνα πίσω. Βρες ξανά το φως που είναι δικό σου, ολόδικό σου. Μη σε ξεγελάει η βροχή. Τέλειωσε το πείσμα της. Ακούω τιτιβίσματα και σήμαντρα, χαρούμενους ήχους απ' την απέναντι κορφή. Τι γιορτάζουμε σήμερα; Τρέχω να πετάξω τα κουρελιασμένα, τα βρεγμένα ρούχα της ψυχής μου. Να φορέσω τα καινούρια στολισμένα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και κεντημένα με το φως του ήλιου. Σήμερα είναι γιορτή, μεγάλη γιορτή Γέμισε η καρδιά μου άνοιξη. Οι πασχαλιές άνθισαν και φέτος... Ήρθε η άνοιξη... Ήρθαν τα χελιδόνια...

_

γράφει η Ελένη Φλεμετάκη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!