Από όπου κι αν περάσαμε,
αφήσαμε σπόρους,
αφήσαμε τα σημάδια μας,
αφήσαμε στιγμές,
φυτέψαμε στιγμές.
Τώρα οι στιγμές μεγαλώσανε,
και έχουνε γίνει δέντρα,
και μας ζητάνε χάρες.
Μας ζητάνε να μεγαλώσουμε
κι εμείς μαζί με εκείνες,
κι όχι να υποκρινόμαστε
πως παραμένει το παιδί μέσα μας.
Δοκιμάζουν τις αντοχές μας,
τα όριά μας,
τα όνειρά μας,
μας χλευάζουν στα φανερά
κι άλλες φορές,
πίσω από την πλάτη
του χρόνου.
Μας γυρεύουνε,
δεν μας αφήνουν σε ησυχία
κάθε στιγμή,
κάθε λεπτό,
ακόμα και στον ύπνο,
γελάνε με τα καμώματά μας
και τα χάλια μας.
Απωθημένα,
τώρα έχουν όνομα
και τα φωνάζουμε με το μικρό τους.
Μας στέλνουν μηνύματα
και σαν αποδημητικά πουλιά οι στιγμές
γυρνούν.
Γυρνούν για να ξαναζήσουν τις στιγμές μας,
να ξαναζήσουν το τοπίο.
Έτσι κι αλλιώς,
ένα παγκάκι
είναι περισσότερο άδειο
με ένα κορίτσι μόνο.
του Γιώργου Ιατρίδη
–
Ο Γιώργος Ιατρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στιχουργικής και κουκλοθέατρου στο Μικρό Πολυτεχνείο και δημιουργικής γραφής στο Ε.ΚΕΙ.ΒΙ. Ασχολείται με τα περισσότερα είδη λογοτεχνίας και ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία. Από το Φεβρουάριο του 2012 γράφω στον “Ορφέα”. Αρχές του 2014 θα κυκλοφορήσει στα ηλεκτρονικά ράφια του διαδικτύου το πρώτο του βιβλίο σύγχρονης πεζογραφίας.
Παραμένει το παιδί παραμένει γιατί με τα απωθημένα μένει και υπομένει!!Συγχαρητήρια Γιώργο Ιατρίδη!!!
«Μας ζητάνε να μεγαλώσουμε
κι εμείς μαζί με εκείνες,
κι όχι να υποκρινόμαστε
πως παραμένει το παιδί μέσα μας.»
Υπέροχο πραγματικά!! Γιώργο! Και είναι αλήθεια “το παγκάκι με ένα κορίτσι μόνο….»
Άννα και Χριστόφορε, σας ευχαριστώ που το διαβάσατε και που το σχολιάσατε! Να είστε καλά!
“Δοκιμάζουν τις αντοχές μας,
τα όριά μας,
τα όνειρά μας,
μας χλευάζουν στα φανερά
κι άλλες φορές,
πίσω από την πλάτη
του χρόνου.”
Δυνατή πένα Γιώργο! Συγχαρητήρια!
λιτό και βαθυστόχαστο,σε συγχαίρω!
“Απωθημένα,
τώρα έχουν όνομα
και τα φωνάζουμε με το μικρό τους.”
Γιατί μεγαλώσαμε… και, υποτίθεται, ωριμάσαμε και συμφιλιωθήκαμε μ’ αυτά – ή τα προσπεράσαμε…
Ωστόσο θεωρώ πως το μικρό παιδί παραμένει μέσα μας κι είναι αυτό που κρατά την ευαισθησία μας ζωντανή – αξίζει λοιπόν να του χαμογελούμε πού και πού!
Εξαιρετική γραφή και έκφραση, φίλε μου Γιώργο!