Οι στιγμές

Δημοσίευση: 27.03.2014

Ετικέτες

Κατηγορία

 

Από όπου κι αν περάσαμε,
αφήσαμε σπόρους,
αφήσαμε τα σημάδια μας,
αφήσαμε στιγμές,
φυτέψαμε στιγμές.
Τώρα οι στιγμές μεγαλώσανε,
και έχουνε γίνει δέντρα,
και μας ζητάνε χάρες.
Μας ζητάνε να μεγαλώσουμε
κι εμείς μαζί με εκείνες,
κι όχι να υποκρινόμαστε
πως παραμένει το παιδί μέσα μας.

Δοκιμάζουν τις αντοχές μας,
τα όριά μας,
τα όνειρά μας,
μας χλευάζουν στα φανερά
κι άλλες φορές,
πίσω από την πλάτη
του χρόνου.

Μας γυρεύουνε,
δεν μας αφήνουν σε ησυχία
κάθε στιγμή,
κάθε λεπτό,
ακόμα και στον ύπνο,
γελάνε με τα καμώματά μας
και τα χάλια μας.

Απωθημένα,
τώρα έχουν όνομα
και τα φωνάζουμε με το μικρό τους.

Μας στέλνουν μηνύματα
και σαν αποδημητικά πουλιά οι στιγμές
γυρνούν.
Γυρνούν για να ξαναζήσουν τις στιγμές μας,
να ξαναζήσουν το τοπίο.
Έτσι κι αλλιώς,
ένα παγκάκι
είναι περισσότερο άδειο
με ένα κορίτσι μόνο.

 

του Γιώργου Ιατρίδη

 

Ο Γιώργος Ιατρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στιχουργικής και κουκλοθέατρου στο Μικρό Πολυτεχνείο και δημιουργικής γραφής στο Ε.ΚΕΙ.ΒΙ. Ασχολείται με τα περισσότερα είδη λογοτεχνίας και ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία. Από το Φεβρουάριο του 2012 γράφω στον “Ορφέα”. Αρχές του 2014 θα κυκλοφορήσει στα ηλεκτρονικά ράφια του διαδικτύου το πρώτο του βιβλίο σύγχρονης πεζογραφίας.

Ακολουθήστε μας

Ήταν της Ρόδου τ’ όνειρο

Ήταν της Ρόδου τ’ όνειρο

Αλλάζουν οι καιροί αλλάζει κι η ζωή μια αγάπη σβήνει ,αποχωρεί πικρού Σεπτέμβρη η σιωπή τη θύμηση καλεί Καλοκαιριού στιγμές  οι μνήμες μακρινές  ο κόσμος ήταν όμορφος  της θάλασσας ο αμμόλοφος γυαλί Ήταν καρδιάς η άνοιξη  ψυχής η ανατολή ήταν αγάπης η άφιξη  στου...

Ατέρμονη μοναξιά

Ατέρμονη μοναξιά

Απόψε, νύχτα μου, δεν φέρνεις την χαρά. Είμαι μονάχος δίχως ζέστη στην καρδιά. Οι τοίχοι μου είναι πεζοί η συνείδηση μου σκοτεινή και είναι όλοι οι άνθρωποι στους ώμους μου φορτικοί. Πια την ζωή τους προχωρούν το όνομά μου δεν θέλουν να ακούν και σαν ανάμνηση παλιά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Ατέρμονη μοναξιά

Ατέρμονη μοναξιά

Απόψε, νύχτα μου, δεν φέρνεις την χαρά. Είμαι μονάχος δίχως ζέστη στην καρδιά. Οι τοίχοι μου είναι πεζοί η συνείδηση μου σκοτεινή και είναι όλοι οι άνθρωποι στους ώμους μου φορτικοί. Πια την ζωή τους προχωρούν το όνομά μου δεν θέλουν να ακούν και σαν ανάμνηση παλιά...

Η σκόνη των αιώνων

Η σκόνη των αιώνων

Όσοι αιώνες και αν περάσουν,κρύο πάντα θα τους διαπερνά μέχρι το κόκκαλο.Των ποιητών τα πράγματα,άγρια προμηνύονται.Κάθε πέρσι και καλύτερα. Διότι· οι αιώνες,-όσο και αν έχουν ανάγκη τους ποιητές,για την οριακή επιβίωση -μπαίνει στη μέση το χρήμα και ο νόμος. Και...

Τα ξανακερδισμένα χρόνια

Τα ξανακερδισμένα χρόνια

Ρώτησαν κάποτε τον ποιητή:Γιατί γράφεις;-αφού ποτέ κανείς δεν πιάστηκε από στίχο,ώστε να αλλάξει η ανθρωπότητα.Την ανθρωπότητα αλλάζουν οι επαναστάσεις. και αυτός εμειδίασε ευδαιμονικά:«για όλον τον κόσμο!»«Kαι για μένα!…» Γράφει στα καφενεία, δίπλα στη...

6 σχόλια

6 Σχόλια

  1. ΄Αννα Ρουμελιώτη

    Παραμένει το παιδί παραμένει γιατί με τα απωθημένα μένει και υπομένει!!Συγχαρητήρια Γιώργο Ιατρίδη!!!

    Απάντηση
  2. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

    «Μας ζητάνε να μεγαλώσουμε
    κι εμείς μαζί με εκείνες,
    κι όχι να υποκρινόμαστε
    πως παραμένει το παιδί μέσα μας.»

    Υπέροχο πραγματικά!! Γιώργο! Και είναι αλήθεια “το παγκάκι με ένα κορίτσι μόνο….»

    Απάντηση
  3. Γιώργος Ιατρίδης

    Άννα και Χριστόφορε, σας ευχαριστώ που το διαβάσατε και που το σχολιάσατε! Να είστε καλά!

    Απάντηση
  4. Άννα Μαρία Ζαγοριανού

    “Δοκιμάζουν τις αντοχές μας,
    τα όριά μας,
    τα όνειρά μας,
    μας χλευάζουν στα φανερά
    κι άλλες φορές,
    πίσω από την πλάτη
    του χρόνου.”
    Δυνατή πένα Γιώργο! Συγχαρητήρια!

    Απάντηση
  5. Καλλιόπη Δημητροπούλου

    λιτό και βαθυστόχαστο,σε συγχαίρω!

    Απάντηση
  6. Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου

    “Απωθημένα,
    τώρα έχουν όνομα
    και τα φωνάζουμε με το μικρό τους.”

    Γιατί μεγαλώσαμε… και, υποτίθεται, ωριμάσαμε και συμφιλιωθήκαμε μ’ αυτά – ή τα προσπεράσαμε…

    Ωστόσο θεωρώ πως το μικρό παιδί παραμένει μέσα μας κι είναι αυτό που κρατά την ευαισθησία μας ζωντανή – αξίζει λοιπόν να του χαμογελούμε πού και πού!

    Εξαιρετική γραφή και έκφραση, φίλε μου Γιώργο!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου