Θάλασσα σκοτεινή και μαύρα φύκια
στολίζουν τα μαλλιά της αγάπης,
κι ούτε μια στάλα φως
στα μάτια της.
Ω! Ευτυχία που χάθηκες,
σαν τα ρολόγια
που ξέχασαν
να μετρούν τον χρόνο
κι έμειναν νεκρά
στους άχρωμους τοίχους.
Όμως, στα βάθη του απείρου
αχνοφέγγει το φως,
σαν χειμωνιάτικο λουλούδι
που ψάχνει τον μελιχρό ήλιο.
Τα χέρια που σε κράτησαν,
αυτά σ’ ελευθέρωσαν.
Σε περιμένουν πάλι.
-
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Και ύστερα από το ξάφνιασμα και την απορία, την αίσθηση απειλής και τον έκδηλο φόβο στο βέβηλο αναρώτημα για τη σκιά της πανδημίας, προσέτρεξαν ομόλογοι οι πρεσβευτές της γνώσης, της συγκροτημένης σκέψης και επώδυνης αλήθειας, ως ώριμη ανάγκη των καιρών και της...
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
Στις γειτονιές των ανθρώπων του μόχθου πλανιέται μια πληγωμένη ελπίδα, ψυχής η κραυγή ένα παιδί πεινασμένο που μόλις κρατιέται σ' ένα τραπέζι που κάποιος μοιράζει λιγοστό το ψωμί Τη μέρα εκείνη της κρίσης λαμπρός ο ήλιος καλεί αδικημένους, θλιμμένους στο κόσμο...
ας είμαστε ονειροπόλοι Χριστόφορε…κι ας περιμένουμε την ευτυχία αυτή να την πιάσουμε και πάλι στα χέρια μας… Καλή σου μέρα
Αυτή τη χαμένη ευτυχία που αφήσαμε να χαθεί μέσα στο χρόνο… αυτήν που αχνοφέγγει σαν χειμωνιάτικο λουλούδι ψάχνουμε όλοι μας!!! Πολύ όμορφο Χριστόφορε!!!