Κοίταγα το απέραντο δειλινό
και χάθηκα στων ματιών σου
το βαθύ γαλάζιο.
Πορτοκαλί,
μωβ,
κίτρινο,
κόκκινο...
Το ξέρω.
Μελιά είναι τα μάτια σου.
Αυτό που δεν γνωρίζω,
είναι πόσο μέλι χύθηκε
απ' τις αιώνιες κερήθρες των θεών,
για να μπορώ εγώ να τ' αντικρίζω.
Ω Κόρες τ' Ουρανού!
Ω Μούσες των Ανέμων!
Προστατέψτε αυτήν τη μαγική άνοιξη.
Πριν χαθεί το καλοκαίρι.
Ξέρεις...
Το ξημέρωμα,
τα πουλιά ρωτούσαν ένα δέντρο
ποια είναι η αληθινή αγάπη.
Ένα βράδυ,
το δέντρο αρρώστησε,
μαράθηκε, έσβησε.
Έμεινε όμως ένα φως.
Ήταν το αιώνιο της αγάπης άστρο.
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
[…]Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ’ όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις…Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα ‘χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα ‘χεις φρικτά ασκημίσει. Αληθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει…[…]
Για κάποιο λόγο σήμερα…με πήγες στο Μέλιο του Λουντέμη…Αυτή η όμορφη αναζήτηση αγάπης που την περιέγραφε με ολόκληρη τη φύση…και την απλότητα μιας παιδικής ψυχής…
Καλή σου μέρα Ελένη!
Μάχη μου σ’ ευχαριστώ για τα όμορφα αυτά λόγια του Λουντέμη!!!
Πραγματικά ταιριάζει στο δικό μου ποίημα.
Καλό σου βράδυ!!!
[… Έμεινε όμως ένα φως.
Ήταν το αιώνιο της αγάπης άστρο….]
Υπέροχο Ελένη… η αγάπη το αέναο φως που γλυκαίνει τα πάντα!!!
Άννα μου σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ!!!
Μόνο η αγάπη! Αέναο φως. Ποτέ δεν σβήνει!
Καλό βράδυ!!
Πολύ πολύ όμορφο!!!
Βάσω σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ!!!
Χαίρομαι που το βρήκες όμορφο!!!
Καλό βράδυ!!!!