Οι ρόδες του ποδηλάτου της σκορπούσαν τα ξερά καφεπορτοκαλί φύλλα που είχαν πέσει από τα δέντρα.
Ο αέρας που φυσούσε ήταν λες και της έδινε μια ώθηση να κινηθεί πιο γρήγορα. Τα μάτια της προσπαθήσουν να μην ανοιγοκλείσουν ούτε στιγμή μπας και της ξεφύγει κάτι από το οπτικό της πεδίο.
Όντως δεν ήξερε που πήγαινε… μα θα προσπαθούσε. Θα προσπαθούσε με όλη της τη δύναμη… ναι!
Αυτήν την ένταση που τώρα ένιωθε στα ακροδάχτυλά της να την καίει, την μετέτρεπε στους χτύπους της καρδιάς της. Χτύπους που ακούς καθαρά, όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι…
Είχε σκοπό να μη γυρίσει σπίτι· ούτε και σήμερα!

_

γράφει η Γιώτα Μάρκου