mom_daughter

Αχ, μητέρα μου

πώς έχει αλλάξει τώρα πια η μορφή σου

Σπαράζει ο κόπος μες τα δυο σου μάτια

Τα λεπτά σου χείλη

σχηματίζουν άναρθρες κραυγές

Πώς αντέχεις και τις πνίγεις κάθε φορά;

Τα χέρια σου, κατάκοπα

αγκαλιάζουν το κάθε μου ελάττωμα.

Πονάς, όταν πονάω

Πόσα μαχαίρια σου τρυπούν τα σωθικά μαμά;

Και πριν προλάβω να νιώσω τη χαρά

έχει ήδη πλημμυρίσει την καρδιά σου.

Κι είναι φορές,

που το τίποτα μοιάζει μικρό

μπροστά σ’ αυτά που νιώθω

Μα πριν προλάβω να φωνάξω

 το πόσο φοβάμαι

ανάβεις στοργικά το φως της καρδιάς μου

Ετούτοι οι στίχοι, μάνα

είναι τόσο λίγοι και τόσο ρηχοί.

Τόσο, που ελπίζω να βρεις στο βλέμμα μου

όσα με λόγια δεν θ’ αρθρώσω ποτέ

γιατί δεν έχουν ειπωθεί οι λέξεις

που θα σου ομολογήσουν το άπειρο της αγάπης μου

 

_

γράφει ο Έτερος εγώ

Διαβάστε όλους τους Μονολόγους εδώ!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!