Ο άνθρωπός μου
Αχ, μητέρα μου
πώς έχει αλλάξει τώρα πια η μορφή σου
Σπαράζει ο κόπος μες τα δυο σου μάτια
Τα λεπτά σου χείλη
σχηματίζουν άναρθρες κραυγές
Πώς αντέχεις και τις πνίγεις κάθε φορά;
Τα χέρια σου, κατάκοπα
αγκαλιάζουν το κάθε μου ελάττωμα.
Πονάς, όταν πονάω
Πόσα μαχαίρια σου τρυπούν τα σωθικά μαμά;
Και πριν προλάβω να νιώσω τη χαρά
έχει ήδη πλημμυρίσει την καρδιά σου.
Κι είναι φορές,
που το τίποτα μοιάζει μικρό
μπροστά σ’ αυτά που νιώθω
Μα πριν προλάβω να φωνάξω
το πόσο φοβάμαι
ανάβεις στοργικά το φως της καρδιάς μου
Ετούτοι οι στίχοι, μάνα
είναι τόσο λίγοι και τόσο ρηχοί.
Τόσο, που ελπίζω να βρεις στο βλέμμα μου
όσα με λόγια δεν θ’ αρθρώσω ποτέ
γιατί δεν έχουν ειπωθεί οι λέξεις
που θα σου ομολογήσουν το άπειρο της αγάπης μου
_
γράφει ο Έτερος εγώ
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Υπέροχο!!!! Τόσο αληθινό,τόσο τρυφερό, με συγκίνησε ως μητέρα και ως κόρη!!! Μπράβο!
Μπράβο σας…ως άνθρωπο και ως μητέρα με συγκλονίσατε!!!!
Πολύ-πολύ όμορφο και αληθινό!
Μπράβο!!!!!!!!!!! ‘Υμνος στο μοναδικό άτομο που η αγάπη του είναι ανιδιοτελής….ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ!
Πόσες φορές την πικράναμε και σε απάντηση γευτήκαμε το μέλι της συγνώμης της!!!!!!!!!!!!!
Ουκ έστιν αριθμός!
Υπέροχο!!! Μπράβο σας!!!
Tρυφερό και συγκινητικό ,ένας ύμνος για την αγάπη της μάνας.Σ`ευχαριστούμε.
Και τα δικα μου συγχαρητήρια μπραβο…
Και από μενα μπράβο
Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα αυτά λόγια ! Το εκτιμώ ! Ελένη Βαρδαξόγλου (έτερος εγώ)