people__man_b
Θρύμματα πλήξης καρφωμένα στα δάχτυλα, ζωή παρατημένη σε κάθισμα οικονομικής θέσης.

Μεσημέρι στην έξοδο του σταθμού Θεσσαλονίκης, ανακόλουθες αναμνήσεις και φθαρμένες στιγμές.
Ο άστεγος καθισμένος στη γωνία, το πρόσωπο σκαμμένο, τα δόντια του ανύπαρκτα, μα μες στο βλέμμα του χίλιες φωτιές.
Βιαστικοί επιβάτες περιπλανώμενοι σε πνιγηρούς λαβυρίνθους.
Άθελά τους του δίνουν την ψυχή τους και εκείνος τους αφήνει να κρατήσουν τον χαρτοφύλακα.
Μπαγάσας και κλέφτης ο άστεγος.
Το παντελόνι του βρώμικο και λιωμένο, απομεινάρι μιας ισοπεδωμένης Χιροσίμα.
Ανοίγει το στόμα του και πιάνει ένα βαρύ λαϊκό, μέσα στο κρυστάλλινο μέταλλο της φωνής του συμπυκνώνονται όλοι οι νταλκάδες του κόσμου.
Από το Μοδιάνο μέχρι τη Λιοσίων και απ’ το Ταξίμ έως το Χάρλεμ.
Στα βρώμικα, ροζιασμένα χέρια του κρατάει τη ρετσίνα.
Τη θωπεύει σα γυναίκα του, τη φιλάει σα μητέρα του, την προσκυνά σα θεά του.
Και ύστερα βάζει το στόμιό της στα χείλη του και πίνει.
Πίνει για να ζεσταθεί.
Πίνει για να μεθύσει.
Πίνει για να χαρεί.
Πίνει για να ξεχάσει.
Πίνει για να πεθάνει…

γράφει ο Αχιλλέας Σωτηρέλλος

Ακολουθήστε μας

Αγοραία Ηδονή

Αγοραία Ηδονή

Τα χέρια κρύα γεμάτα άγχοςγια το τι θ' αγγίξουν!Τα σώματα ενωμένα λικνίζονταν στους ρυθμούς της αστείρευτης ηδονής!Κραυγές πόθου έβγαιναν από τα λαίμαργα χείλη,που έτρωγαν κάθε σημείο του ανυπεράσπιστου στο χορό κορμιού! Το στήθος πλούσιο αδημονούσεένα άγγιγμα για να...

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Η φθορά της φωνής

Η φθορά της φωνής

Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

Υποβολή σχολίου