Ο έρωτας – το όνειρο –
και η μαργαρίτα…
Καταπράσινος αγρός
γεμάτος μαργαρίτες.
Για τ’ όνειρο αυτό τάχα
τι λέν’ οι ονειροκρίτες;
Μ’ αγαπά; Δε μ’ αγαπά;
Ρωτώ, ξαναρωτώ.
Στα πέταλα αναζητώ
να βρω το σ’ αγαπώ!
Τα βήματα μου μ’ οδηγούν
σε ίσκιο από βελανιδιά.
Αχ πόσο άτσαλα χτυπά
σαν πέταλο η καρδιά!
Κάτω απ’ τον ίσκιο κάθομαι
λίγο να ξαποστάσω,
την ομορφιά τ’ ονείρου μου
γλυκά να αγκαλιάσω.
Απ’ το ρυάκι της ζωής
θέλω να δροσιστώ,
σα ταπεινός του έρωτα
τραγουδιστής στ’ όνειρο
να χαθώ.
Καθώς τον ύπνο μου εσύ
με τα φιλιά θα κλέβεις,
να ναι η ψυχή μου ένα παιδί
που θα το διαφεντεύεις!
Αχ, μαργαρίτα μου μικρή,
χιλιοτραγουδισμένη,
πόσες φορές να σε ρωτούν
τάχα οι ερωτευμένοι;
Μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά;
Κι εσύ κλείνεις το μάτι.
Στο ένα πέταλο κρατάς
το φως και στ’ άλλο το σκοτάδι!
_
γράφει η Μηλιά Τσομπανίδου
Υπέροχο ποίημα!!! Μπράβο σας!!!
Ευχαριστώ πολύ κυρία Ρουμελιώτη για τα καλά σας λόγια.
Σας εύχομαι ευτυχισμένες γιορτινές μέρες 🙂
Θα συμφωνήσω με την αγαπημένη μου Άννα,πως είναι υπέροχο το ποίημα σου Μηλιά μου… Κατέγραψες τόσο γλαφυρά το αιώνιο παιχνίδι του ερωτευμένου με την μαργαρίτα…Μπράβο!!!
Σ’ ευχαριστώ Σοφία μου. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε.
Να έχεις μια όμορφη καινούργια εβδομάδα και καλές γιορτές με την οικογένειά σου!!!! 🙂