Από τα αγαπημένα μου διαμαντάκια! Συλλογή επτά διηγημάτων (ναι, δυστυχώς διηγήματα, γιατί είναι πολύ καλογραμμένα αλλά τόσο σύντομα!) ενός ζευγαριού που μας χάρισε το πρωτότυπο και αξεπέραστο Λίαν προσεχώς. Γλώσσα άμεση, καθημερινή, στρωτή, αληθινή, άνθρωποι τρισδιάστατοι, ολοζώντανοι, με τις προσδοκίες, την πικρία, την ελπίδα και την απογοήτευση.

Η γυναίκα που νοικιάζει μια κάμαρα του διαμερίσματός της σε αεροπόρο και τον ερωτεύεται κρυφά, μηνύματα μεταξύ αγνώστων μέσα από ένα ροδάκινο που ο ένας ελπίζει το καλύτερο για τον άλλο αλλά λένε και οι δύο ψέματα για το ποιοι πραγματικά είναι, ένας βασανισμένος κουκουετζής θέλει να ευχαριστήσει τον δεσμοφύλακά του γιατί τον φρόντισε πραγματικά σε εκείνες τις δύσκολες συνθήκες, μια Θεσσαλονικιά δίνει άλλο νόημα στις αναμνήσεις ενός άντρα, η Ταταμπού (από την ομώνυμη ηρωίδα του Γκαούρ Ταρζάν) είναι ένα πλάσμα που ζει στα ηλεκτρονικά φλιπεράκια που παίζει ένας μανιώδης μοναχικός άντρας και του αλλάζει τη ζωή, αναμνήσεις από τις στρατιωτικές τουαλέτες, μια γυναίκα βάζει φωτιά στις αντρικές φαντασιώσεις.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα:
“Ολοφάνερο πως η παρουσία του Νικήτα είχε δώσει κάποιο χρώμα στη μαραμένη καθημερινότητα της Πίστης, που δεν ήταν ούτε τόσο μεγάλη για να ζει στην απόσυρση, αλλά ούτε και αρκετά νέα ώστε να κυνηγάει τη ζωή από πίσω. Είχε ακριβώς τότε την ηλικία των μελαγχολικών, αφηρημένων σιωπών, των δακρύων που έρχονται όχι για να επιβεβαιώσουν μια θλίψη ή μια χαρά, αλλά την αγωνία για το αν η ζωή διατηρεί ακόμα τη δυνατότητα να τις επιφυλάσσει και για πόσο” (σελ. 18).