Μας έχει χαρίσει πολύ γέλιο αλλά και προβληματισμό μέσα από τα πρωτότυπα ημερολόγιά του!

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την γραφή;

Η έκθεση στο σχολείο. Διασκέδαζα πάρα πολύ με τις οδηγίες για πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο, τις οποίες δεν ακολούθησα ποτέ. Μια φορά με μάλωσε σχετικά ο δάσκαλος και εγώ δεν του απάντησα στη τάξη. Ντράπηκα. Γύρισα σπίτι, έγραψα τα συναισθήματά μου και το πώς αισθανόμουν για την έκθεση και του το έδωσα την επόμενη μέρα.  Από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Καταθέτω.

Εξομολογούμαι.

Επικοινωνώ.

Δίνω.

Εξιλεώνομαι.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο στην ζωή σας, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας;

Ίσως σας φανεί αστείο αλλά πιστεύω πως ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος μεγάλωσε σε πολύ δύσκολα χρόνια και δεν είχε διαβάσει κανένα βιβλίο. Σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο για να τον κάνω να διαβάσει.  Πριν «φύγει» πρόλαβε να διαβάσει τέσσερα δικά μου.

Στα έργα σας «παντρεύεται» το χιούμορ με την λογοτεχνία! Τι προσφέρει στον αναγνώστη αυτή η ένωση;

Σε αυτή την ερώτηση θα έπρεπε να απαντήσει κάποιος αναγνώστης…  Τί να σας πω… επειδή γράφω όπως ακριβώς μιλάω, ίσως αυτή η αμεσότητα να προσφέρει στους αναγνώστες την αίσθηση του ότι δε διαβάζουν ένα βιβλίο, αλλά τους λέει μία ιστορία ένας φίλος.

Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σας;

Κάθε στιγμή, όσο ίδια και αν φαίνεται να είναι με την προηγούμενη ή την επόμενη, είναι μοναδική… Είναι όμως κάποιες στιγμές που κάνουν τη διαφορά… Εκείνες οι στιγμές είναι οι πηγή της έμπνευσης, εκείνες που λάμπουν σαν φωτοβολίδες σε μια βράδια δίχως φεγγάρι. Εκείνες που μυρίζουν σαν ώριμο ροδάκινο το καλοκαίρι… Ελπίζω να καταλάβατε.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που τελείωσα τα Σταφύλια της Οργής του Τζον Στάϊνμπεκ. Όταν διάβασα την τελευταία παράγραφο ξέχασα να αναπνεύσω και η Μητέρα μου άρχισε να με ταρακουνάει για να ξαναβρώ το ρυθμό της αναπνοής μου. Τότε ήταν που ο Πατέρας μου σιγουρεύτηκε και είπε στη Μάνα μου: «Δεν είναι καλά το παιδί μας».

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Μια αστραπή είναι η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε.

Καζαντζάκης

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Θέλετε κάτι να μου πείτε και μου το φέρνετε απέξω απ έξω;

Μου αρέσει να γράφω. Είναι μια μορφή εξομολόγησης… Πολλές φορές είναι λες και γράφω μόνο για μένα, για να μου λέω πράματα… (Δε θα δώσετε αυτή τη συνέντευξη να τη διαβάσει κάποιος ψυχίατρος… Σας παρακαλώ θερμά).

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;

Όπως σας είπα, κάθε στιγμή, όσο ίδια και αν φαίνεται με την προηγούμενη ή την επόμενη, είναι μοναδική… Και εμένα τώρα τελευταία μου έτυχαν κάτι τέτοιες στιγμές. Σίγουρα έγινε η σύλληψη, τώρα πόσο καιρό θα πρέπει να τις κυοφορήσω…

Σας ευχαριστούμε θερμά για την όμορφη συνομιλία μας!

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Από τη βιβλιογραφία του Γιάννη Σερβετά

–

Ο Γιάννης Σερβετάς είναι ένας πρώην Barman, ο οποίος παράτησε την μεγάλη καριέρα που θα έκανε πίσω από την μπάρα και ασχολήθηκε κατ’ αρχάς με το ραδιόφωνο.
Το πώς πέρασε και στην τηλεόραση είναι κάτι που ούτε και ο ίδιος δεν κατάλαβε. Όμως κακά τα ψέματα, ο πρώτος έρωτας δύσκολα ξεχνιέται γι’ αυτό και ξαναγύρισε πίσω από το αγαπημένο του μικρόφωνο.
Τα τελευταία χρόνια είναι παρουσιαστής στην εκπομπή «Ράδιο αρβύλα», στο πλευρό του Αντώνη Κανάκη, αλλά και στην ραδιοφωνική του εκπομπή στον Imagine 89.7 FM. Η πορεία του στα media ξεκινάει φυσικά πολύ παλιότερα, από το 1992, με ραδιοφωνικές εκπομπές στο Ράδιο Θεσσαλονίκη και στην ΩΜΕΓΑ TV, για να συμμετάσχει στην τηλεοπτική παρέα του «ΑΜΑΝ» πέντε χρόνια αργότερα. Το «ερωτικό» ταξίδι στα ΜΜΕ για τον Σερβετά ακόμα συνεχίζεται.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, παίζοντας στα αρχαία της πλατείας Ναβαρίνου ή στους χώρους της ΔΕΘ. Μικρός ήθελε να ζει σε χωριό για να χαιρετάει και να τον χαιρετούν οι πάντες, όπως έλεγε. Τώρα πλέον είναι πολύ χαρούμενος γιατί σε όποιο χωριό της Ελλάδας κι αν πάει θα βρεθούν άνθρωποι που θα τον χαιρετήσουν. «Κατάφερα κι έκανα την πατρίδα μου… χωριό μου», λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. Στην αρχή ήταν barman, μετά είχε το δικό του μπαρ, όπου σύχναζαν πολλοί μόνο και μόνο για να ακούν τα αστεία και τα ανέκδοτά του. Εκεί σε έναν διαγωνισμό ανεκδότων μπροστά και πίσω από την μπάρα γνώρισε τον Βασίλη Δέλιο, με τον οποίο αργότερα έγιναν ραδιοφωνικό δίδυμο και κολλητοί φίλοι. Με τον Αντώνη Κανάκη, επίσης, είναι, εκτός από συνεργάτες, και πολύ καλοί φίλοι. Όπως και ο Αντώνης έτσι και ο ίδιος δεν αποχωρίζεται τη Θεσσαλονίκη για καμία δελεαστική, επαγγελματική πρόταση. Αν και του αρέσει η Αθήνα, δεν μπορεί να ζήσει μακριά από πόλη που δεν έχει λιμάνι, λέει χαριτολογώντας. Η αλήθεια είναι ότι η οικογένειά του, η γυναίκα της ζωής του και ο γιος του Βασίλης, είναι γι’ αυτόν το λιμάνι του, για χάρη των οποίων δεν κάνει καμία έκπτωση στην προσωπική του ευτυχία. Ζει στους δικούς του ρυθμούς, μακριά από τις κοσμικότητες και τη showbiz, ενώ ύστερα από τόσα χρόνια που πέρασε μέσα στα μπαρ τώρα πλέον βγαίνει έξω σπάνια.
Ως άνθρωπος είναι πολύ απλός και μετρημένος. Κλαίει εύκολα όταν είναι λυπημένος, ροχαλίζει όταν είναι κουρασμένος και νευριάζει απίστευτα όταν δεν βρίσκει παρκινγκ για το αυτοκίνητό του. Ο ίδιος λέει συχνά στους φίλους και στους ακροατές του ότι θέλει να μείνει «αιώνιο παιδί». Τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει μια όμορφη συνήθεια… Γράφει το προσωπικό του ημερολόγιο-ανεκδοτολόγιο, το οποίο και κυκλοφορεί, κερδίζοντας το βιβλιόφιλο κοινό. Θεωρεί όμως βαρύ τον τίτλο του συγγραφέα, που κάποιοι του αποδίδουν. Όπως λέει, είναι μονογαμικός και του αρέσουν οι μόνιμες σχέσεις. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον γάμο του, αλλά και για τη συνήθεια του ημερολογίου που σκοπεύει να συνεχίσει όσο θεωρεί ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον η καταγραφή της κάθε μέρας και των προσωπικών στιγμών του. Το γράψιμο σε γενικότερο επίπεδο είναι η αγαπημένη του ασχολία. Αν και δεν έχει το δικό του blog, αφιερώνει πολλές ώρες καθημερινά για να ξεναγείται σε blogs φίλων του, να σχολιάζει κείμενα ή να καταγράφει τις δικές του απόψεις, όταν του το ζητούν.