Ο Γιώργης, μικρός άνθρωπος της φυλής των Τσιγγάνων, μου κράτησε παρέα χθες στο ταχυδρομείο της γειτονιάς του.

 1 Δεκεμβρίου 2012.
Ζεφύρι.
Στεκόμουν όρθια σχεδόν μια ώρα, προσπαθώντας να τακτοποιήσω την αλληλογραφία του σχολείου αλλά κυρίως τις κάρτες που έγραψαν οι μαθητές μου για 23 συνεργαζόμενα σχολεία της Ευρώπης. Να κολλήσω τα γραμματόσημα και να διευθετήσω την αποστολή τους.

Ο Γιώργης είναι μικρός και ξέρει να μετράει μέχρι το τρία. Έτσι, χαρούμενος διαπίστωνε πως όπου νάναι τελειώνω κάθε που ένα πακέτο έφτανε στο πλήθος τρία των υπολειπόμενων φακέλλων και καλά να είμαι και πως θα ξεκουραστώ, μα πριν απο αυτό , χάιδευε τα γραμματόσημα σα στολίδια κι ενδιαφερόταν να μάθει τι στο καλό είναι οι αναπαραστάσεις πάνω τους. Κι η θάλασσα; τι είναι η θάλασσα; και πως αυτή έχει λουλούδια και ψάρια και πως ο Θεός τα ευλόγησε κι αυτός θα μας βοηθήσει. Και τ’ όνομά σου, όχι δεν είναι σπάνιο! είναι ωραίο! και κάθε τόσο βαριόταν κι έβγαινε έξω να ρίξει μια γυροβολιά στο διαχωριστικό των πεζοδρομίων και ξαναρχόταν φουριόζος να μετρήσει μέχρι το τρία και να με ανακουφίσει με την ανακοίνωση του πως όπου νάναι τελειώνω. Και πως είναι τα παιδιά αυτά; και μάλλον του έφτασε που η απάντηση τον περιείχε και πως είναι σαν κι αυτόν μόνο που μιλάνε άλλη γλώσσα και ποια είναι αυτή και τι είναι Αγγλικά και πως Τούρκικα δεν ξέρει.
Ο Γιώργης άκουε στο ρυθμό και το ύψος της φωνής μου και μάλλον του άρεσε που ψιθύρισα πως να μαζέψουμε τα χαρτάκια να μην αφήσουμε λερωμένο το μέρος κι όπως είδε τη στοίβα να κατεβαίνει στον ένα υπολειπόμενο φάκελλο, έσκυψε και μάζεψε όσα είχαν πέσει κάτω και μερικά ακόμη κι ίσως και τα φυλλάδια του Ταχυδρομείου, μαζί κι αυτά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου – τι θα τα χρειαστούμε άλλωστε αυτά; – όσο εγώ καθάριζα την επιφάνεια που δεν έφτανε και μάλλον με άκουσε που αναρωτήθηκα αν υπάρχει καλαθάκι με τα άχρηστα και με πρόλαβε να μου δείξει τον κάδο κοντά στα ταμεία κι η κυρία που μας παρακολουθούσε μάλλον γοητεύτηκε απο την πράξη του Γιώργη και στάθηκε συγκαταβατικά απέναντί του αυτή τη φορά .

Ο Γιώργης. Μικρός άνθρωπος της φυλής των τσιγγάνων που μού θύμισε πως ό,τι ζητάμε όλοι είναι αναγνώριση, στέρξιμο και μια ήσυχη φωνή να απαντάει στις αναζητήσεις μας.

της Ασημίνας Λαμπράκου