Ο δικός μου αδελφός δεν μου έφερε δώρα, όπως έκαναν τα μικρότερα αδελφάκια των φίλων μου, όταν επέστρεψαν από το μαιευτήριο στο σπίτι. Αντίθετα, μου έφερε τη μαμά κλαμένη, με τα μάτια κόκκινα κι ένα βάρος στο στήθος που συχνά την έκανε ν’ αναστενάζει.

Ήταν όμορφος, με ξανθά μαλλάκια και χαμογελούσε τυλιγμένος σε μια γαλάζια κουβερτούλα, αλλά ήταν διαφορετικός. Ο δικός μου αδελφός γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για το «πώς» και το «γιατί», αυτά τα έψαχνε η μαμά με τον μπαμπά ατέλειωτες ώρες το βράδυ στο σαλόνι, χωρίς να βλέπουν τηλεόραση ή να ακούνε μουσική όπως έκαναν παλιά.

Έπαψαν να καλούν τους φίλους τους στο σπίτι και η μαμά αφιερώθηκε στο μικρό μου αδελφό αποκλειστικά, αφήνοντάς με για λίγο καιρό στον παππού και τη γιαγιά. Οι κουβέντες τους άλλαξαν κι αυτές… Δεν είχαν μέσα εκδρομές, σινεμά και πάρκο τις Κυριακές. Είχαν εργοθεραπεία, παιδοψυχολόγο, λογοθεραπευτή και άλλα παρόμοια ακατανόητα για μένα! Όταν τον βαφτίσαμε, ήμαστε δέκα άτομα όλοι κι όλοι γιατί ο μπαμπάς έλεγε πως ο Νικόλας μας, ήταν ευαίσθητος και πάντα είχε κίνδυνο ν’ αρρωστήσει, γι’ αυτό χρειαζόταν προσοχή. Όμως εγώ πιστεύω, ότι αποξενώθηκαν εξαιτίας του μικρού, γιατί αυτό είχα ακούσει να λέει και η γιαγιά.

Ο Νικόλας μας μεγάλωνε και για μένα ήταν το ομορφότερο αδελφάκι του κόσμου. Ήταν ζωηρός και ήθελε να παίζει με όλα τα δικά μου παιχνίδια. Ήταν λίγο πιο κοντός από τα παιδιά της ηλικίας του και περισσότερο παχουλός. Η μαμά, άρχισε πρόγραμμα σωστής διατροφής για όλους και ο Νικόλας ήρθε μαζί μου στο κολυμβητήριο με μεγάλη χαρά.

Χαιρόμουν πολύ για το μικρό μου αδελφό, τόσο, που έπαψα να ψάχνω στα μάτια των άλλων παιδιών, το φόβο και την απόρριψη. Ανησυχούσα μήπως κάποιος τον κοροϊδέψει ή του φερθεί ανάγωγα αλλά περνώντας ο καιρός, κατάφερα να μη δίνω και τόση σημασία.

Ήμουν σίγουρος, πως όποιος τον γνώριζε θα τον αγαπούσε όπως κι εγώ. Οι γονείς μου πήγαιναν τακτικά σε ένα σύλλογο γονέων με παιδιά με το ίδιο σύνδρομο κι εκεί κατανόησαν πως έπρεπε να επικεντρωθούν στο «τι μπορούν να κάνουν αυτά τα παιδιά κι όχι στο τι δεν μπορούν». Έτσι έφυγε από την καθημερινότητά μας το «δεν» και στη θέση του μπήκε το «μπορώ». Ο αδελφός μου γράφτηκε στο νηπιαγωγείο και παρ’ όλες τις επιφυλάξεις των δικών μου, προσαρμόστηκε σε σύντομο διάστημα.

Γνωρίστηκε γρήγορα με τα υπόλοιπα νήπια και το γεγονός ότι δεν μιλούσε καθαρά, δεν τον εμπόδισε να είναι πάντα χαμογελαστός και να προσπαθεί. Τα βήματά του έγιναν πιο σταθερά, συμμετείχε στα παιχνίδια, κατάφερε να κάνει φίλους και να μοιράζεται τη χαρά του! Μαζί με τη δική του σκληρή προσπάθεια να κατακτήσει όσα για τους άλλους είναι αυτονόητα, εκπαιδευόμαστε κι εμείς για μπορούμε να τον βοηθήσουμε και να τον στηρίξουμε με το σωστό τρόπο.

Η ζωή μας αλλάζει με τη δική του ζωή, που κάθε μέρα εξελίσσεται και μας ξαφνιάζει με την πρόοδό του. Μα κι έτσι να μην ήταν, για μένα και τους γονείς μου, ο αδελφός μου είναι μοναδικός. Η διαφορετικότητα των ανθρώπων, πρέπει να γίνεται κίνητρο για δημιουργία και ατομική πρόοδο. Καθώς ο χρόνος θα περνά, τα δύσκολα θα γίνουν ευκολότερα αρκεί να μην εγκαταλείπουμε, λέει με ενθουσιασμό, τώρα πια, η μαμά. Ο δικός μου αδελφός, έχει τους δικούς του ρυθμούς που μαθαίνει να μιλάει, να μετράει, να διαβάζει, να επικοινωνεί.

Θέλει να μάθει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες κι εγώ θέλω για εκείνον, να μεγαλώνει κάνοντας όνειρα και να μη χάσει ποτέ το μοναδικό, ιδιαίτερο, διαφορετικό χαμόγελό του…

γράφει η Μαριάνθη Πλειώνη