‘

‘H αρένα του ταύρου είναι μια βαφή που εισχωρεί μέχρι την ψυχή σου”
MAIPH PAINΩ, O Ταύρος απ΄τη θάλασσα

“Δεν παίρνει στιγμή που να μην δοξάσω το όνομα του Πατέρα μου. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν αν και οι θυσίες μου είναι ένα τίποτα μπροστά στα δώρα που τόσο απλόχερα με προίκισε.
Οι λέξεις δεν είναι παρά μια συμβατικότητα, που κι αν ακόμα κάνουμε χρήση με κάθε τέχνη και με κάθε τεχνική μόλις και μετά βίας μπορούμε, απ’ την ουσία των πραγμάτων, να σκιαγραφήσουμε το περίγραμμα.
H Υπέρτατη Αλήθεια, η Απόλυτη Εικόνα της Ύπαρξης, θα μένει πάντα μακριά όπως ο ήλιος. Εκκωφαντικά λαμπερή για τον θνητό νου και λόγο. Άλλα εγώ είμαι το ουράνιο πρωτότυπο τούτης της Αλήθειας και μόνο ο Παντοδύναμος πατέρας μου και γενάρχης όλων των θεών, ο Δίας, θα μπορούσε να με οραματιστεί. Για την δημιουργία μου συνεργάστηκαν όλοι ανεξαιρέτως οι θεοί και ο καθένας τους μου πρόσφερε και κάτι ξεχωριστό. O Ήφαιστος μου σφυρηλάτησε Ηράκλεια δύναμη. O Ποσειδώνας με μύησε στην Οδύσσεια πονηριά. H Αθηνά μου εμφύσησε Nεστόρια φρονιμάδα. O Πλούτωνας μου καλλιέργησε Aιάντια αντοχή. O Άρης και η Άρτεμις με εκπαίδευσαν στην Αχίλλεια ευκινησία. Κι αν με τη λέξη ομορφιά εννοούμε την ύστατη αρμονία, όχι μόνο στις αναλογίες του σώματος αλλά και στη χάρη των κινήσεων, τότε μπορώ να καυχηθώ, κι ας ηχεί βλάσφημο, ότι σε μένα βρήκε την ιδανική και εκθαμβωτική ενσάρκωσή της.
H κατοικία μου είναι τούτο το παλάτι, χρισμένο με απέριττη απλότητα. Δεν έχει έπιπλα, τοιχογραφίες ή αγάλματα, γιατί η ανάγκη διακόσμησης του χώρου επινοήθηκε για να καλύψει άλλες ατέλειες. Υπάρχουν μόνο διάδρομοι, στοές και σταυροδρόμια, που πλέκουν περίτεχνα το ουράνιο σχέδιο των θεών και σχηματίζουν την ιδανική μορφή του κόσμου.
Με τοποθέτησαν εδώ για να με τιμήσουν αλλά και για να με προστατέψουν από τα άτεχνα αντίγραφα, τα συμβατικά και πειραματικά δημιουργήματα, που από λάθος, δίχως τη θεία θέλησή τους, πλημμύρισαν τη γη, τα ζώα και τους ανθρώπους. Με θαλπωρή με περιθάλπουν οι θεοί γιατί είμαι το πολυτιμότερο απ’ όλα τα εγκόσμια θαύματα, ο αληθινός και αιώνιος έρωτάς τους. Οι άλλοι έρωτές τους είναι παροδικοί, κακόγουστα παιχνίδια μοιάζουν σε στιγμές μεθυσμένες.
Bέβαια υπάρχουν κακοήθεις φήμες πως ζω εδώ τάχα φυλακισμένος. M’ αυτό ειν’ ολοφάνερο ψέμα. Δεν έχει πόρτες και παράθυρα το ανάκτορό μου και οποιοσδήποτε μπορεί να μπει. Άλλωστε κάθε τόσο έχω επισκέψεις.
Μια φορά το χρόνο, κάθε χρόνο, επτά κορίτσια και ισάριθμα αγόρια, απ’ τους θεούς σταλμένα, έρχονται να με δουν. Μένουν εκστατικά όταν με αντικρίζουν. Τα μάτια τους το μαρτυρούν. Κοκαλώνουν και τρέμουν από θαυμασμό κι όταν εγώ αποφασίζω να τους διασκεδάσω, με κραυγές και με χορευτικές κινήσεις, αυτά σκορπίζουν στους διάδρομους με ουρλιαχτά ενθουσιασμού. Μπροστά απ’ το καθένα τους πηδώ κι αυτά αλλάζουν κατεύθυνση αλλά κανένα δεν καταφέρνει να κινείται τόσο γρήγορα όπως εγώ. Καλά περνάμε αλλά μόνο για λίγο. Δυστυχώς το παιχνίδι αυτό δεν διαρκεί. Σύντομα πέφτουν νεκροί κι εγώ δοξάζω τους θεούς που με την παρουσία των αδύναμων και ατελών αυτών πλασμάτων, μου υπενθυμίζουν πόσο Μοναδικός και Τέλειος είμαι”

Το πλήθος, ήδη ένα φεγγάρι, μπροστά στην πύλη του Λαβύρινθου, συγκεντρωμένο, ξέσπασε σε ζητωκραυγές όταν είδαν τον Θησέα να επιστρέφει άοπλος, όπως ακριβώς και πήγε, και σώος. Κανείς, απ’ όσους έστειλαν στο παρελθόν να τον εξευμενίσουν, δεν έζησε να περιγράψει τον Μινώταυρο.
Έτσι το ίδιο βράδυ κι ενώ όλοι γλεντούσαν προς τιμήν του ήρωα επιδεικνύοντας τη ρώμη τους και την ευλυγισία τους στις ιδιότυπες φιγούρες του χορού Γέρανον, ο Mίνως και η Αριάδνη ζήτησαν λεπτομέρειες απ’ τον Θησέα.
”Νόμιζε ότι ήταν μοναδικός. Το μόνο που δεν ήξερε και που ποτέ δεν είδε από το τέλειο σώμα του, ήταν το πρόσωπό του. H εικόνα του τον σκότωσε και όχι εγώ, όταν τούτο τον καθρέφτη ύψωσα μεταξύ μας” είπε ο Θησέας κι έδειξε την ασπίδα του.
O τρόμος απ’ την έκπληξη του τέρατος ήταν τέτοιος που το είδωλο του, κεφάλι ταύρου, αποτυπώθηκε ανεξίτηλα πάνω στη λεία και αόρατη επιφάνεια της.

Χρόνια πολλά μετά, ο βασιλιάς Θησέας, μες σε γεράματα βαθιά, εξαντλημένος από το ανυπόφορο πια βάρος της Δόξας του, προσπάθησε ν’ ανακεφαλαιώσει τις συντεταγμένες της Ύπαρξής του, στο χρόνο και στο χώρο, μέσα απ’ τους δαιδαλώδεις διάδρομους των ρυτίδων μιας πολύβουης και πολύπειρης ζωής, αρχίζοντας με την αναπόληση του πιο σημαντικού απ’ όλα του τα κατορθώματα. Άλλα δεν μπόρεσε να βρει το πότε γιατί το Μέλλον και το Παρελθόν δεν έχουν τέλος. Ούτε το πού αφού όλοι εξίσου απέχουμε από το Άπειρο και το Απειροστό.
Χωρίς αντίσταση, αν και με οδύνη, άφησε το θάνατο να τον πάρει στην αγκαλιά του, τώρα που ήξερε ότι κάνεις δεν είναι δυνατόν, τις διαστάσεις τις αληθινές να μάθει από το πρόσωπό του.

από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων “Αντιγραφές”

_

γράφει ο  Νίκος Γιαννόπουλος
Σκηνοθέτης-Παραγωγός