Στον ανάργυρο καρδιοχειρουργό χιλιάδων φτωχών παιδιών,

Κ. Αυξέντιο Καλαγκό!

Στην ιερότητα της παραδειγματικής του υπάρξεως!

Στην τιμή του!

– Κάποτε σε ρώτησα χαμογελαστά:

«Tί φαντάζεσαι, καλή μου,  πως υπάρχουν

μές στα στήθια μου;»

Εσύ τότε μου είπες:

«Θέλει και ρώτημα; H σάρκινη καρδιά σου.»

Κι εγώ με τη σειρά μου σού απάντησα:

«Όχι μόνο αυτή!

Μέσα στα στήθια μου, καλή μου,

χτυπά σαν Αγιοσοφίτικο σήμαντρο,

μιαν άλλη Καρδιά… μεταφυσική…

Πανταχού Παρούσα… σε θρήνους, θλίψεις, πένθη…

και τα Πάντα Πληρούσα… απώλειες, μοναξιές, απουσίες!

Όμοια με τ᾽ ουρανού το γλαυκό χέρι,

που στης Ψυχής τις μουγκές καταιγίδες,

ουράνια τόξα σπέρνει και κυανούς ψιθύρους,

διαδηλώνοντας στις λεωφόρους

των απροσδοκιών, σαν τον πυρπωλημένο

διαμαρτυρόμενο, ενάντια στη δικτατορία

τού ανέλπιδου ή σαν τον αντιδραστικό

απεργοσπάστη, ενάντια στην απεργία τής Άνοιξης.

Όμοια με της λιακάδας το υπουργείο αμύνης,

που στου σκοταδιού τούς τσαμπουκάδες,

λόχους – ηλιαχτίδες εξαπολύει,

και να᾽ σου τότε η οπισθοχώρηση

τής γιαλαντζί μαγκιάς τους

Όμοια με της θάλασσας το

αδαπάνητο,

που στο ανεξάντλητο

πλάτος της,

ορισμένη η αρένα όπου

μονομαχούν πάνω

στο “ριγκ ” της,

η ισοσκελισμένη με το πέλαγος

διάσταση τής στοργής μου,

με τον ορκισμένο της αντίπαλο:

το άφοβο μυώδες

τού παγιωμένου.

Eίν’ η Καρδιά,

η Καρδιά τ᾽ Ονείρου μου, καλή μου.

Σπάσ᾽ την σε χίλια κομμάτια

όπως σε χίλια κομμάτια

σπάζει το Φως το ψαχνό Του,

για να δεις μέσ᾽ από τους ανεξάντλητους

γαλαξίες της – όπως βλέπ᾽ η βροχή

μέσ᾽ από τα εύγευστα μάτια των αρωμάτων –

των οραμάτων της τη θαλπωρή

να επωάζει αθόρυβα τους αθώους κόρφους

των παιδικών καρδιών και τις άχραντες

φωλίτσες των άσπρων τους ονείρων!

Σπάσ᾽ την σε χίλια κομμάτια

για να δεις μέσα στα δαιδαλώδη υπόγειά της,

να κυλούν στα ρυάκια της

αντί για κόκκινο αίμα,

οι ανθρώπινες προσδοκίες,

ανατέλλοντας στους αόρατους

σφυγμούς της,

όχι πορφυρόχρωμα κύτταρα,

αλλά οι ελπίδες όλου του κόσμου.

Μέσα στα ρυάκια της, καλή μου,

τα βιβλία των ψυχών των ανθρώπων,

να μην αφήνω αδιάβαστη

ούτε μια τους γραμμή,

να μην αφήνω αφώτιστη – με το

σπαρματσέτο τής ελπίδας μου –

ούτε μια τους λέξη,

αισθανόμενος, πως, ίσως,

μιαν απρόσκλητη μέρα,

– απ᾽ αυτές που δεν περιμένει κανείς

ότι θα έρθουν ποτέ πάνω στη γη –

οι άνθρωποι, δεν είναι δυνατόν,

έστω και καθυστερημένα,

θα νιώσουν τον προορισμό τους

τον αιωνιοτόκο και θα γίνει

η οικουμένη ένα πελώριο,

πέτρινο, ζεστό σπιτικό,

όπου μπροστά στο τζάκι της,

θα κάθονται και θα ζεσταίνονται

χ έ ρ ι – χ έ ρ ι,

η Αγάπη μαζί με το αγκάθι,

το αγκάθι μαζί με τον Ουρανό,

ο Ουρανός μαζί με το μπουντρούμι,

το μπουντρούμι μαζί με τη Σελήνη,

η Σελήνη μαζί με τη μπόρα,

η μπόρα μαζί με τον Ήλιο,

ο Ήλιος μαζί με το αγρίμι,

το αγρίμι μαζί με τον Άνθρωπο,

ο Άνθρωπος μαζί με τον Θεό,

ο Θεός μαζί με τον άνθρωπο!»

– Έτσι σού απάντησα! Θυμάσαι;

– Ναι!

– Τώρα που με ρωτάς, θυμάμαι.

Θυμάμαι!

Εφευρέτη  εσύ…

τ᾽ ανεύρετου ουρανού,

που στις ξεφτισμένες

μπανιέρες των χειμώνων και

στις ανώσεις των βούρκων,

σαν άλλος Αρχιμήδης,

αποφάσισες να πλατσουρίσεις

στο ηλιοβόρο λουτρό

τής αισιοδοξίας σου,

τη μισοκτόνο χειραγκαλιά,

που ακούει στ᾽ όνομα …

χ έ ρ ι –  χ έ ρ ι!

Που στην αναμπουμπούλα

τού λύκου και

την ατρύγητη άνοιξη,

αποφάσισες να ζυγίσεις

στην αιώνια πισίνα τής

Αγάπης σου,

την τριανταφυλλένια συνεύρεση

δύο πενταδάχτυλων συμπάντων,

κραυγάζοντας το καταδικό σου …

ε ύ ρ η κ α –  ε ύ ρ η κ α!

Στους άπειρους

πειραματισμούς των ανθρώπων,

η  εφεύρεση

εκείνου τού πυρόγευστου ζεύγους

που καταφέρνει να

ξεκλειδώσει,

έναν ουρλιαχτερό

για ψαχούλεμα ουρανό,

ένα  n o b e l  καρδιάς,

απ᾽ αυτά τα αδίκως άδοτα,

καλέ μου,

πες μου,

με το χέρι

στην καρδιά τ  Ονείρου σου,

δεν το αξίζει;;;

_

γράφει ο Παναγιώτης Σκοπετέας