Καθένα άστρο είναι ένα παραμύθι τ’ ουρανού.

Πολλά άστρα – σαν αποζημιώσεις επ’ αόριστον

του ονειροπαρμένου.

Όταν προχωρά βαρύ το σκοτάδι, ακούγεται ένας σιγανός ψίθυρος

απ’ τα κορμιά των δέντρων –

Νεράιδες χορεύουν κάτω από το φως της σελήνης και πανέμορφα ξωτικά

άδουν για να αγαλλιά ο ουρανός.

Δεν ζω πουθενά που το ξέρω:

Μένω σε μια Κυπαρισσία που ευνοεί τις παρρησίες μου.

Ο θάνατος κι η θλίψη δεν με ξέρει.

Το άλφα μου ζει σαν να έχει αποτινάξει από πάνω του οτιδήποτε στερητικό.

Στης γλώσσας τα λιβάδια χλιμιντρά ατίθασο το αλογάκι μου.

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης