Λογοτέχνες παντός είδους, ποιητές κι όλοι όσοι αποτυπώνουν την ψυχή τους γράφοντας λέξεις είναι άνθρωποι άλλοι. Άνθρωποι ξεχωριστοί, που δεν έχουν καμία σχέση με τους υπόλοιπους. Πριν, τώρα, πάντα. Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι. Άνθρωποι ευαίσθητοι, έχουν δείξει πως διαφέρουν από την παιδική τους ηλικία, ακόμη. Άνθρωποι ανήσυχοι, που αντιλαμβάνονται και βλέπουν αλλιώτικα τα πράγματα, βιώνοντας ακόμη πιο αλλιώτικα συναισθήματα και καταστάσεις. Άνθρωποι, προφανώς, ασυμβίβαστοι, που δεν τους αρέσει ο υπαρκτός κόσμος, μα φαντάζονται έναν δικό τους και ζουν εκεί.

Αυτούς τους ανθρώπους είναι αδύνατο να τους καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Ενδεχομένως, φαντάζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων ρομαντικοί, και στη χειρότερη αυτό που λέμε πειραγμένοι, για να το θέσω ευγενικά. Αυτοί οι άνθρωποι δε μπαίνουν σε καλούπια, δε ζουν καν με τους πραγματικούς ρυθμούς του χρόνου που κυλάει και δεν ακολουθούν καμία καθημερινότητα πεπατημένη. Δεν είναι ότι δεν θέλουν να ξέρουν την πραγματικότητα και τα τεκταινόμενα. Είναι ότι δεν έχουν καμία θέση σε αυτήν.

Δεν είναι απλή υπόθεση να ζει κανείς, ή να συναναστρέφεται, μ’ έναν τέτοιον άνθρωπο. Πρέπει να σεβαστεί ότι χρειάζεται το χώρο, τον χρόνο και την ηρεμία του. Πρέπει να κατανοήσει πως έχει να κάνει με ένα ον ξεχωριστό. Πως αυτό το ον, εκφράζεται και εκφράζει τα πάντα με την πένα του. Κάθε του έργο είναι και μία κραυγή. Με τις λέξεις υποδηλώνει την αγάπη του, τον πόνο του, τα όνειρά του και το πώς βλέπει τον κόσμο. Έχει προβληματισμούς, έχει να προσφέρει πολλά κι αν δεν τα εκφράσει όλα αυτά με τον τρόπο που ξέρει, δε ζει. Δεν το κάνει για την αναγνώριση. Αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε, έχει γεμάτα συρτάρια και τετράδια με γραπτά, που ποτέ δε θα δουν το φως. Το κάνει γιατί απλά αυτό είναι το οξυγόνο του.

_

γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά