Τι κρύβεται «στον καθρέφτη του τρελλού»;

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με ποιο κόστος;
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα επιλογής, εγώ, τουλάχιστον, κατέφυγα σε αυτήν∙ εκείνες τις φορτισμένες ώρες που πραγματικά τίποτα γύρω δεν σε ηρεμεί ή δεν σε εκστασιάζει τόσο, όσο το να καταγράψεις μια σκέψη σου, μοιάζει κάτι σαν λυτρωτικό πεπρωμένο. Όπως και να έχει, το αν θα καταλήξει κάποιος τελικά συγγραφέας ή ποιητής, είναι συνήθως αποτέλεσμα των εμπειριών του, που σιγά σιγά διαμορφώνουν τον ευαίσθητο χαρακτήρα του, οδηγώντας τον σε συγκεκριμένες επιλογές, οι οποίες με τη σειρά τους θα τον υποβάλουν σε νέες «περιπέτειες». Όλα αυτά βέβαια, θα τροφοδοτήσουν την τέχνη του. Μιλάμε, όπως καταλαβαίνετε, για ένα φαύλο κύκλο, όπου όλα είναι σχετικά, και σχετικά αόριστα. Το κόστος, τώρα, αν μπορώ να το ονομάσω έτσι, είναι μια απομόνωση που ενίοτε χρειάζεται να επιβάλλω στον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να αφοσιωθώ εξ ολοκλήρου σε κάποιο κείμενο. Στην αρχή μου κακοφαινόταν, τώρα, όμως, ίσως και να το απολαμβάνω∙ άλλωστε, πώς να περιγράψεις ή να δημιουργήσεις έναν κόσμο αν δεν σταθείς για λίγο στην άκρη του;

Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο σας;
Το βιβλίο έχει να κάνει με διαχρονικές ανησυχίες που είμαι βέβαιος ότι όλοι είχαμε, έστω και για λίγο, στη ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα πότε προέκυψε αυτό το ταξίδι. Γράφτηκε σε μια περίοδο όπου ήμουν απερίσπαστος, χωρίς πολλούς «πειρασμούς» γύρω μου (μιας και βρισκόμουν στο εξωτερικό με βροχερό καιρό σε καθημερινή σχεδόν βάση), οπότε η «ενδοσκόπηση» βρήκε το κατάλληλο έδαφος. Πολλές περιγραφές τοπίων στο βιβλίο έχουν να κάνουν με τη βόρεια Ευρώπη, ενώ άλλες θυμίζουν Ελλάδα, με τον θαυμασμό και τη νοσταλγία να υποβόσκουν διαδοχικά. Οπότε ‒γραμμένο σε μια περίοδο που εγώ ο ίδιος έψαχνα την ισορροπία μεταξύ καλού και κακού, ενώ με κατέτρωγε συνάμα κι η μάχη με τον χρόνο‒ το βιβλίο αποτυπώνει, και «ξορκίζει» ίσως, όλην αυτή τη ζύμωση. Πανανθρώπινα ζητήματα, που δε νομίζω ότι θα πάψουν ποτέ να μας απασχολούν, ήταν αυτά που με βρήκαν, κι αναγκαστικά, βρήκαν τον τόπο τους στα κείμενά μου.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;
Ένας κεραυνός! Συνήθως εμένα με βρίσκει από κάποιο οπτικό ερέθισμα∙ τις περισσότερες φορές θα δω κάτι και θα αρχίσω να πιθανολογώ γύρω απ’ την ιστορία του, ή πάλι, θα σταθώ σε κάτι ‒για τους πολλούς‒ μηδαμινής σημασίας: σ’ ένα ηλιοβασίλεμα, σε μια ηλικιωμένη που ποτίζει μιαν όμορφη γλάστρα στο μπαλκόνι, σ’ έναν άστεγο ή έναν τρελλό του δρόμου (κυρίως σ’ αυτούς) που μονολογεί δυνατά, σε μια κόκκινη ομπρέλα που θα διακρίνεται στο γκρίζο της πόλης μέσα στη βροχή. Και βέβαια, δεσπόζει η απύθμενη δεξαμενή των αναμνήσεων, που πάντα θα στοιχειώνει κάθε μου τόλμημα. Το πού θα με βρει, είναι κάτι που δεν μπορώ να περιμένω, αλλά ούτε και να αγνοήσω, πρέπει όμως να αξιοποιήσω άμεσα.

Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;
Αρχικά ήταν η αναβλητικότητα, μια ωραία σκέψη που έπρεπε να καταγράψω αμέσως και άφηνα για αργότερα, με την ελπίδα ότι δεν θα χανόταν από το μυαλό. Σαφώς και το ξεχνούσα ή δεν το έγραφα τόσο καλά όσο θα γινόταν εξ αρχής. Τώρα πια κρατώ σε κάθε μου πανωφόρι ένα μπλοκάκι, κι οτιδήποτε σκεφτώ το γράφω απευθείας. Τουλάχιστον, ακόμα κι αν πρέπει να το γράψω πιο μετά, θα υπάρχει μια βάση.
Κάτι άλλο ενίοτε δημιουργεί προβλήματα, είναι το να ξεκινώ διάφορα πράγματα μαζί. Έτσι δεν γίνεται κανένα τους όσο καλό θα γινόταν αν καταπιανόμουν αποκλειστικά μαζί του. Αλλά κι αυτό, πλέον, είναι κάτι που το βελτιώνω.

Τι θα δούμε «Στον καθρέφτη του τρελλού»;
Στο βιβλίο αυτό, παρουσιάζεται η περιπέτεια ενός νέου, ο οποίος μπροστά σε κάποιον καθρέφτη θα συναντήσει τον τρελλό της γειτονιάς, που θα τον αναγκάσει να τον ακολουθήσει σε μια βόλτα∙ σε αυτήν, θα συναντήσουν τρεις ανθρώπους, που θα τους συστηθούν κατά σειρά ως ο Χρόνος, ο Διάβολος και ο Θεός.
Όλοι αυτοί, μονοπωλώντας για λίγο τον νέο, ο καθένας στο δικό του σκηνικό και από τη δική του σκοπιά, θα συζητήσουν ‒στην ουσία‒ θα φιλοσοφήσουν πάνω στον έρωτα, στην αγάπη, στη ζωή, στον θάνατο, στα μεγάλα λάθη της ιστορίας, στα πάθη, στις παρανοήσεις, στη θνητή μας φύση, στο ανθρώπινο τοπίο γενικά. Μια μέρα μετά, συναντιούνται όλοι μαζί∙ θέσεις και αντιθέσεις ξεδιπλώνονται, μεγάλες πεποιθήσεις καταρρέουν, πολλά «πιστεύω» αποδομούνται. Στο τέλος, το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: αντέχουμε, άραγε, τόσην αλήθεια; Κι, εντέλει, τι είναι αλήθεια σε έναν κόσμο «μηδενικού αθροίσματος»;

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;
Και βέβαια! Με πολλά, και, ειλικρινά, δεν ξέρω ποιο με άγγιξε περισσότερο. Οι αφηγήσεις του Καμύ με επηρεάζουν, είναι η αλήθεια, πιο πολύ από άλλες∙ ο τρόπος που περιγράφει την ανθρώπινη μοναξιά, ίσως και το αδιέξοδο. Η ποίηση είναι άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο, γενικά, κι εκεί δεν μπορώ να βάλω κάποιον στην κορυφή. Επίσης, τελευταία διάβασα την «Οδό Αβύσσου, Αριθμός 0» του Μεν. Λουντέμη, στο οποίο περιγράφονται οι πολύ σκληρές δοκιμασίες των κρατουμένων της Μακρονήσου μετά τον εμφύλιο, με τις οποίες δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να μείνει ασυγκίνητος, ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
Είναι ο τίτλος ενός έργου του Σαίξπηρ: «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε».

Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο έργο;
Υπάρχει ήδη ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, που μπλέκει κάπως και την ποίηση, το οποίο αν όλα πάνε καλά θα εκδοθεί το επόμενο φθινόπωρο. Υπάρχουν επίσης και αρκετά ποιήματα, τα οποία περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να οργανωθούν σε κάποια συλλογή και να δρομολογηθούν κι αυτά με τη σειρά τους. Κι όσο μπορώ, γράφω!

–

Στον καθρέφτη του τρελλού
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αγγελάκη

Όλα ξεκινούν μπροστά σ’ έναν καθρέφτη κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Ένας νέος χωρίς όνομα, άρα ένας οποιοσδήποτε νέος, μετά από ένα ταξίδι με το πλοίο που εργάζεται, επιστρέφει στην πόλη που κατοικεί. Κάνει μια στάση στο καφενείο της γειτονιάς απέναντι από τον καθρέφτη βλέποντας το θολό είδωλό του. Δίπλα δυο άνδρες παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και από πάνω ένας γέροντας τους παρακολουθεί. Εκεί θα τον βρει ο τρελλός της γειτονιάς, του μιλά ασυνάρτητα, τον καλεί σε βοήθεια, θα τον πάρει τελικά με το ζόρι να συναντήσουν κατά σειρά τρεις ανθρώπους που θα συστηθούν ως ο Χρόνος, ο Διάβολος και ο Θεός. 
Όλοι αυτοί, μονοπωλώντας για λίγο τον νέο, ο καθένας στο δικό του σκηνικό κι από τη δική του σκοπιά, θα συζητήσουν, στην ουσία θα φιλοσοφήσουν πάνω στον έρωτα, την αγάπη, τη ζωή, τον θάνατο, τα μεγάλα λάθη της ιστορίας, τα πάθη, τις παρανοήσεις, τη θνητή μας φύση, το ανθρώπινο τοπίο γενικά. Μια μέρα μετά, συναντιούνται όλοι μαζί, θέσεις κι αντιθέσεις ξεδιπλώνονται, μεγάλες πεποιθήσεις καταρρέουν, πολλά «πιστεύω» αποδομούνται.

Αντέχουμε άραγε τόση αλήθεια; Κι εντέλει τι είναι αλήθεια απ’ όσα πιστεύουμε σ’ έναν κόσμο μηδενικού αθροίσματος;

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Αμπατζίδη. Γεννημένος στην Αθήνα το 1986.
Σπούδασε θέατρο, συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά, έχει εκδόσει μια ποιητική συλλογή («ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ, και άλλα, μικρά και μόνα», εκδόσεις Γαβριηλίδης). Ζει και εργάζεται πλέον στο εξωτερικό. 
Ο «ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΤΡΕΛΛΟΥ» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.