ΜΑΝΑ: «Κάθισε γιε μου, κάθισε εδώ κοντά, σιμά μου
ν’ ακούσεις χτύπους δυνατούς, που κάνει η καρδιά μου.
Χτυπά γιατί αγωνιά, τρέμει κι αναστοράται
τον όμορφο τον κόσμο μου που χάνεται θυμάται.
Θυμάται που ‘χε όνειρα για σένα χίλια πλάσει
πως θα ‘ναι όλα όμορφα για τα παιδιά στην πλάση.
Θυμάται π’ αγωνίζονταν ολημερίς της μέρας
να φέρει το καθήκον της καθημερνά εις πέρας.
Που γύριζε τον κόσμο αυτό πολλές δεκάδες κύκλους
να μη χρωστάει τίποτε στους αδηφάγους σκύλους».
ΓΙΟΣ: «Τα που μου λες κατέχω τα, καθημερνώς τα βλέπω
κι αναρωτιέμαι κι εγώ τι σόι μέλλον έχω!
Εδώ τα πάντα χάνονται κι όλα τα ξεπουλούνε
λες και τα είχαν κι από χτες, κανέναν δε φοβούνται.
Έχουνε βάλει υπογραφή του κόσμου οι μεγάλοι
να φέρουν την πατρίδα μου σ’ αυτό το μαύρο χάλι.
Ρέγονται τα χωράφια της, τον πλούτο που ’χει η γη της
και κάνουν ό,τι δυνατόν να σβήσει η ψυχή της.
Χάνονται, γίνονται καπνός πολλών αιώνων ήθη
κακοπερνούν, φυτοζωούν της χώρας μου τα πλήθη.
Θα πάρω πέτρα θεριακιά πίσω μου να τη ρίξω
να πάω να ξενιτευτώ κι όλα να τα βροντήξω».
ΜΑΝΑ: «Αυτό είναι που θέλουνε γιε μου οι “αρχηγοί” μας
να πάρουνε πιο εύκολα τα πάντα από τη γη μας.
Να ‘ρθουν ορδές αλλόθρησκων στο σβέρκο μας αφέντες
“Σ’ υγεία των κορόιδων” απλές πολύ κουβέντες.
Να μείνουν γέροντες εδώ τα νιάτα να γλακήσουν
κι έναν λαό ανύπαρκτο αυτοί να κυβερνήσουν.
Είμαστε, λέει, στο χάρτη τους μια απλή κουκίδα
μα να την κάμουν κτήμα τους βάλανε τη σφραγίδα.
Ποιος θα φωνάξει δυνατά σ’ ανατολή και δύση
το έγκλημα ετουτονέ πρέπει να σταματήσει;
Κανείς παιδί μου δεν μπορεί κανείς να μας εσώσει
αν το κορμί της λευτεριάς και πάλι δε ματώσει!»
ΓΙΟΣ: «Καλή σου νύχτα μάνα!»
_
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Χρυσούλα μου άρεσε πολύ ο ρυθμικός σου διάλογος!!! Είναι θλιβερή η κατάστασή μας! Πολλά παιδιά φεύγουν εξω, διότι τους διώχνει αυτή εδώ η πατρίδα. Δεν συμφωνώ κι εγώ αθόλου με αυτό.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλιά σου Ελένη ,
Να είσαι καλά! Δυστυχώς βιώνουμε το απόλυτο ”τίποτε” σ’ αυτή τη χώρα που φώτισε την οικουμένη…
Μακάρι να έρθει ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
Το μέλλον για όλους είναι αβέβαιο και πόσο μάλλον για τα παιδιά που απογοητεύονται και καταλήγουν να ξενιτευτούν, αναζητώντας κάτι καλύτερο. Ας σκεφτόμαστε αισιόδοξα, ελπίζοντας ότι θα προσπεράσουμε κάποιες καταστάσεις, και με τη δύναμη της ψυχής και την πίστη θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Πολύ καλό Χρυσούλα. Μπράβο σου!!!
Σε ευχαριστώ ολόψυχα , Βάσω μου!
Ας ελπίσουμε πως θα ζήσουμε καλύτερες μέρες…Όχι τόσο εμείς , όσο τα παιδιά μας!
Δεν τους αξίζει αυτή η κατάντια…!
Μεγάλο θέμα άνοιξες με το πανέμορφο ποίημά σου αγαπημένη μου Χρυσούλα!!! Μεγάλο και πονάει σαν να είναι πληγή σχεδόν όλούς τους γονιούς αυτού του τόπου! Δεν ξέρω αν αρκεί πλέον από μόνη της η αισιοδοξία μας, ότι θα έρθει ένα αύριο που θα τα αλλάξει όλα προς το καλύτερο…αν αρκεί η δύναμη ψυχής και οι νουθεσίες μας προς τους νεότερους ή αν πρέπει τελικά “το κορμί της λευτεριάς και πάλι δε ματώσει!”…
Οι όμορφες λέξεις σου και ο τρόπος που τις κέντησες, μου θύμισε τον αγαπημένο μου Ερωτόκριτο!!!!!!! Να είσαι πάντα καλά!!! Την αγάπη μου σε όλους σας!!!
Πολυαγαπημένη μου Σοφία!
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα υπέροχα σχόλιά σου!
…………………………………………………………
Αν δεν ματώσει το κορμί την άλυσο δεν κόβει…
Και δεν θα δει μέρα λαμπρή..μέρα που να προκόβει…
……………………………………………………………
Να σαι καλά!
Την αγάπη μας σε όλους σας!