Γράφει για παιδιά κάθε φορά που η λογική του μεγάλου εγκλωβίζεται σ’ ένα επίμονο παιδικό βλέμμα.

Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων;

Ένας από τους βασικούς λόγους ήταν η ανάγκη μου να εκφραστώ μέσα από τη μυθοπλασία, καθώς ένιωθα αμήχανος και αδύναμος να εξηγήσω στα παιδιά με λογικά μέσα, όσα συμβαίνουν γύρω μας, τις αναντιστοιχίες και τις ανακολουθίες των λόγων και των πράξεων των ενηλίκων.

Τι σημαίνει γράφω για σας;

Η συγγραφή μού απελευθερώνει έναν ολόκληρο κόσμο, μου επιτρέπει να τον ερμηνεύσω, να τον μεταπλάσω, να τον υπερβώ, να τον αναποδογυρίσω. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ένα ταξίδι μαγικό, συναρπαστικό και μοναδικό που με βοηθάει να κατανοώ καλύτερα τους γύρω μου, ν’ ανακαλύπτω τις άγνωστες γωνιές και τις αθέατες πτυχές  του εαυτού μου.

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;

Εδώ βρίσκονται όλα τα υλικά, σε τούτη τη ζωή είναι οι ανάσες μας, τα πάθη μας, τα λάθη μας, οι πράξεις και οι παραλείψεις μας, όλα όσα διατηρούν τη φλόγα που ζεσταίνει την ψυχή μας. Ο καθένας από μας δεν έχει παρά ν΄αφουγκραστεί τους ήχους και τις σιωπές του. Να νιώσει τη στιγμή που τσουρουφλίζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα κι είναι έτοιμες να χυθούν  στο καλούπι της λέξης.

  Δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό. Για να φτάσει κάποιος ως εκεί πρέπει να ξεπεράσει τα εμπόδια της  ευκολίας, της συνήθειας, της καθημερινότητας και κυρίως του φόβου  να κοιτάξει μέσα του, εμπόδια που  σβήνουν αυτή τη φλόγα. Από κει και πέρα θέλει γνώση, μαστοριά και πολλή  δουλειά.

Πιστεύετε ότι υπάρχουν αγορίστικα και κοριτσίστικα βιβλία;

Όχι, δεν πιστεύω σε κανενός είδους ταμπέλες. Εκείνο πού πιστεύω είναι πώς κάθε λογοτεχνικό βιβλίο ανταποκρίνεται κατά τρόπο μοναδικό στον ιδιαίτερο ψυχισμό, τα ενδιαφέροντα και τις προσλαμβάνουσες των παιδιών. Το παιδί «μετέχει» στην ιστορία, ταυτίζεται με τους ήρωες του κείμενου και βαθμιαία, όσο εξοικειώνεται με το διάβασμα, μπορεί να προσδιορίσει καλύτερα τον εαυτό του, τη θέση και τη  σχέση  με τον κοινωνικό του περίγυρο.

Τι πρέπει να κάνει ένας εκπαιδευτικός ή γονιός για να αγαπήσει το παιδί το βιβλίο;

Σε ότι αφορά το οικογενειακό περιβάλλον σίγουρα παίζει ρόλο το πολιτιστικό υπόβαθρο της οικογένειας, η σχέση των γονιών - προτύπων με το βιβλίο, η ύπαρξη βιβλιοθήκης στο σπίτι, η δημιουργία κατάλληλων ερεθισμάτων στο παιδί μέσα από συζήτηση, επισκέψεις σε βιβλιοπωλεία  κλπ. Το σημαντικότερο όμως είναι ο τρόπος  που ενθαρρύνουν οι γονείς τα παιδιά στο διάβασμα, αν ανταποκρίνεται στις δικές τους προσδοκίες, στη δική τους εκτίμηση για το τι είναι ωφέλιμο γι’ αυτά ή προσαρμόζεται στα πραγματικά ενδιαφέροντα και στο συναισθηματικό υπόβαθρο των παιδιών. Πρωταρχικά εκεί απευθύνεται το λογοτεχνικό κείμενο, στο συναίσθημα και τη φαντασία του παιδιού. Σιγά σιγά κι αβίαστα εδραιώνεται μια φιλική σχέση του παιδιού με το βιβλίο, μια σχέση πού διαρκώς εξελίσσεται.

Σε ότι αφορά το σχολικό περιβάλλον η υλοποίηση προγραμμάτων φιλαναγνωσίας μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση μιας στερεής, φιλικής σχέσης του παιδιού με το βιβλίο καθώς το εμπλέκει βιωματικά με το λογοτεχνικό κείμενο, το καθιστά πρωταγωνιστή στην ερμηνεία του κειμένου, ενός κειμένου προσαρμοσμένου στα ενδιαφέροντά του, το βοηθά να αναπτύξει τη φαντασία και τη σκέψη του, να καλλιεργήσει τις δεξιότητές του μέσα από πολλαπλές και ευχάριστες δραστηριότητες, σε ένα κλίμα διαφορετικό από την υπόλοιπη σχολική καθημερινότητα.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο πού έχετε γράψει ή έχετε διαβάσει;

Μα βέβαια! Πολλές φορές διαβάζοντας  υπέροχα κλασικά και σύγχρονα λογοτεχνικά κείμενα^.  αλλά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής, όσο εξελίσσεται η ιστορία και τα πρόσωπα της αυτονομούνται  και διαμορφώνουν τις δικές τους αλληλεπιδράσεις  με παρασέρνουν, συμπάσχω μαζί τους. Άλλωστε αυτή δεν είναι η πρωταρχική λειτουργία της τέχνης; Να προκαλεί συγκίνηση.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Θα σας πω μια γνωστή φράση του Πλούταρχου που κουδουνίζει καθημερινά στο μυαλό μου, σαν υπενθύμιση, τις πρωινές ώρες στο σχολείο, στις κουβέντες με τους γιους μου κάθε φορά πού μου επισημαίνουν πώς εκτρέπομαι σε ηθικοδιδακτικό κήρυγμα και στις φορές που καταφεύγω για ενημέρωση στα ΜΜΕ: «το μυαλό είναι φωτιά που πρέπει να ανάψεις κι όχι δοχείο που πρέπει να γεμίσεις».

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Για κανένα λόγο, στο βαθμό βέβαια που μπορούμε να ορίζουμε τα θα της ζωής μας.

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!