Ο χρόνος να σε περνά. Ο χρόνος να σε ξεπερνά. Η νοσταλγία το κλειδί της μνήμης. Πάει και ανοίγει την πόρτα και βρίσκει ξέστρωτα σε ένα σπίτι θάλασσα. Τρυπώνει λαθρεπιβάτης σε ταξίδια που έχουνε από καιρό ξεκινήσει επιμένοντας να συνεχίζει εκείνο που έχει τελειώσει. Ο χρόνος βρίσκει τρύπες. Κι εγώ που δεν κουβαλώ βελόνες και κλωστές μια κόκκινη κλέβω από της καρδιάς το πλεχτό. Τραβώ και τραβώ και σε ράβω. Ράβω τις τρύπες. Ράβω εσένα. Ράβω εμένα. Φαντό που ταιριάζει του χειμώνα. Δίπλα από τον ξύλινο σκαλιστό καναπέ και το μαξιλάρι με το κεντίδι που χρόνια με θρέφει και με πονά μαζί.  Εποχές που γυρίζουν και λόγια που αντι-γυρίζουν. Γίνομαι και ξεγίνομαι σαν κακομαθημένο παιδί και σαν γυναίκα ώριμη. Λόγια αυστηρά λόγια τρυφερά γράφουν στον αέρα τα ανείπωτα για να νικήσουν τις αντιστάσεις. Ποιος είπε και πότε πως έτσι νικούν οι εποχές; Ποιος έπεισε και εμένα πως έτσι θα μπω μπροστά στο χρόνο και δε θα σκοτωθώ από την ταχύτητα του οχήματός του; Ποιος και πού και πότε; Ποια και εγώ που φέρνω και παίρνω, που κλέβω και ξορκίζω. Που λέω πως δε θυμάμαι εκεί που αγαπώ. Που λέω πως θα μισήσω εκεί που πονώ. Αγάπη και μίσος ίδιο σκαρί. Πόνος και χαρά στην ίδια παλάμη. Μετρώ τα δάχτυλα. Ένα για σένα ένα για μένα ένα για εμάς κι άλλα δυο θα κρεμάνε πάντα αντίθετα σε αυτό που ορίζει η δική μας δυάδα για να σβήνει την ιστορία. Ξοδεύοντας τη μνήμη φτωχαίνει η αγάπη και νεκρώνουν τα αδύναμα όνειρα. Ο χρόνος να μας περνά. Ο χρόνος να μας ξεπερνά.