Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ποιος ήταν ο δικός μου; Δύσκολο να πω με σιγουριά μια και τα βλέφαρα μου ήταν ερμητικά κλειστά ή μάλλον υπερβολικό θα ήταν να το αναφέρω εδώ μ’ αυτό τον τρόπο αλλά ίσως φταίει το μυαλό μου που δε λειτουργεί σωστά. Τι μας συμβαίνει ακριβώς άραγε όταν κοιμόμαστε; Να σημειώσω ότι πρέπει να το ερευνήσω όταν με το καλό ξυπνήσω. Σάμπως θυμάμαι πότε κοιμήθηκα; Να ναι λεπτά, ώρες, μέρες; Φαίνεται να υπάρχει πάντως ένα σημείο αναφοράς που πιθανόν να έχει σχέση με την πραγματικότητα την οποία δεν μπορώ να προσδιορίσω τώρα που βρίσκομαι κοιμισμένος.
Εν τέλει μήπως ο σκοπός μου είναι απλά να ξυπνήσω; Ναι, αυτό πρέπει να ναι. Μια καταπακτή βρίσκεται πάνω απ’ το κεφάλι μου. Βλέπω τον εαυτό μου να κοιμάται και κάπου κάπου το δεξί μου χέρι να σηκώνεται, να απλώνεται για να πιάσει το χερούλι και να την ανοίξει. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο παρά μονάχα αν σηκωθώ όρθιος πάνω στο στρώμα, γυρίσω το μοχλό και σπρώξω. Φαντάζομαι ότι το βάρος της είναι αρκετό. Είμαι 11 χρονών. Του χρόνου θα πάω Έκτη Δημοτικού. Είμαι όμως; Τα μάτια μου είναι δυσανάλογα μεγάλα και έχουν σακούλες από κάτω. Απ’ την αϋπνία. Δίπλα μου ένα μαλλιαρό λυκάκι με το κεφαλάκι του ακουμπισμένο στο μαξιλάρι. Πιάνω να δω αν έχει αληθινά δόντια παρόλο που ξέρω ότι είναι ψεύτικο. Μα εκείνο αρχίζει να μαδάει και να μου γλιστράει. Πέφτει στο πάτωμα. Γλιστράω και εγώ στην προσπάθεια μου να το πιάσω. Το κορμί μου ακουμπάει το φθαρμένο πάτωμα και ύστερα σέρνεται σαν να με τραβάνε πότε απ’ τα πόδια και πότε απ’ τα χέρια. Γεμίζω γρατσουνιές, το δέρμα μου καίει. Μια έντονη μυρωδιά από ιδρώτα μπαίνει απ’ τα ρουθούνια και σχηματίζει στο μυαλό μου μια λέξη: ‘Αλέξανδρος’. Κλαίω από οργή καθώς αισθάνομαι το βάρος του συμμαθητή μου πάνω στο σώμα μου χωρίς να τον βλέπω. Σπρώχνω, σπρώχνω, σπρώχνω. Ανεβαίνω στο κρεβάτι με την αίσθηση ότι προσπαθώ να τον βγάλω από πάνω μου. Το υπόγειο γεμίζει παιδικές φωνές. Με κοροϊδεύουν, τα αυτιά μου πονούν απ’ τον θόρυβο. Δίνω μια στην καταπακτή ενώ η δύναμή μου φαντάζει τιτάνια και η καταπακτή τινάζεται μακριά μέσα στη νύχτα. Ακριβώς από πάνω μου βλέπω ένα τεράστιο γεμάτο φεγγάρι. Βγαίνω έξω ουρλιάζοντας. Είμαι λύκος.
Το πρωί σηκώθηκα πιασμένος, σαν όντως να είχα περιπλανηθεί στα τέσσερα όλη την νύχτα. Στο τρένο πηγαίνοντας για τη δουλειά ένιωθα το κεφάλι μου να βαραίνει όλο και πιο πολύ. Όταν βρέθηκα μπροστά στην περιστρεφόμενη είσοδο του κτιρίου όπου στεγάζονταν τα γραφεία της εταιρίας στην οποία εργαζόμουν, κοντοστάθηκα και σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω. Το φεγγάρι φαινόταν ακόμα, αχνό κι απόκοσμο μέσα απ’ το φως της μέρας. Έσφιξα τις γροθιές μου και μπήκα. Ανέβηκα στον τελευταίο όροφο, προσπέρασα την γραμματέα η οποία ξεκίνησε κάτι να μου λέει, προφανώς για να αποτρέψει την είσοδο μου και μπήκα χωρίς να χτυπήσω την πόρτα στο γραφείο του Αλέξανδρου.
‘Παραιτούμαι’ του φώναξα και δεν τον ξανάδα ποτέ στη ζωή μου.
γράφει ο Σπύρος Γλύκας
Ο Σπύρος Γλύκας γεννήθηκε στην Αθήνα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Παρόλα αυτά πότε του δεν είχε σκεφτεί να γίνει συγγραφέας αν και ξεκίνησε να διαβάζω απ’ τα μικράτα του. Κάποια στιγμή και ενώ είχε ήδη ασχοληθεί ερασιτεχνικά πάντα, με άλλες Καλές Τέχνες – φωτογραφία και μουσική – ήρθε απ’ το πίσω μέρος του μυαλού του η επιθυμία να γράψει.
Σιγά-σιγά κατάφερε να ολοκληρώνει τις μικρές ιστορίες που έφτιαχνε και κάποια στιγμή αποφάσισε να στείλω το πρώτο του διήγημα στον διαγωνισμό που διοργάνωσε το περιοδικό ‘Ως3’ το φθινόπωρο του 2007 στο Διαδίκτυο. Το ‘Κεφάλαιο Εννέα’ συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τα καλύτερα διηγήματα του διαγωνισμού, γεγονός που του έδωσε την ώθηση που ίσως κάπου να περίμενα για να ξεκινήσει να γράφει πλέον πιο συστηματικά με απώτερο σκοπό την ολοκλήρωση ενός μυθιστορήματος.
Έτσι, το Δεκέμβρη του 2010 κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Ιβίσκος ‘Η Δική μου Εύα’ και δυο σχεδόν χρόνια αργότερα η συλλογή διηγημάτων ‘Ο Καναπές’ που διατίθεται σε ηλεκτρονική μορφή στο Amazon.com και σε έντυπη στο Lulu.com στα Ελληνικά και στα Ισπανικά. Το ιστολόγιο του spirosglykas.blogspot.gr ανανεώνεται κάθε μήνα με καινούριο υλικό.
“Δίνω μια στην καταπακτή ενώ η δύναμή μου φαντάζει τιτάνια και η καταπακτή τινάζεται μακριά μέσα στη νύχτα. Ακριβώς από πάνω μου βλέπω ένα τεράστιο γεμάτο φεγγάρι. Βγαίνω έξω ουρλιάζοντας. Είμαι λύκος”
Τι σου είναι αλήθεια τα όνειρα! Υποφέρεις, αγωνιάς, ζεις αλλόκοτα πράγματα που ωστόσο σου φαίνονται απόλυτα φυσιολογικά… Κι είναι η πραγματικότητά σου εκείνο που προβάλλεις στο κινηματογραφικό πανί τους!
Γοητευτικό, φίλε μου Σπύρο!
Καταπληκτικό!!!!!!!!!Συγχαρητήρια!!!!!!