Τον πόνο του χαμού
του δικού σου εκεί βρήκα
στο τασάκι του μυαλού
δικού μου γίνηκε η προίκα.
Τη μοναξιά των στιγμών
σ’ αυτό εκεί διαβάζω
του εγωισμού τα σύνορα
ευπρεπώς πώς να διατάζω.
Να βρίσκονται ολημερίς
κι ολονυχτίς συνάμα
να επέρχεται ολοταχώς
συνεύρεσης το θάμα.
Μα είναι δύσκολο αυτό
απέλπιδες στοιβάζουν
τις σκέψεις στο μυαλό
οι έννοιες τις δικάζουν.
Κριτές και επικριτές
δηλωθήκαν κι ηγηθήκαν
αδαείς συμβιβασμοί
ποτέ δεν ευρεθήκαν.
Λύσεις να δοθούν
σ’ εμάς να συμβάλλουν
επικερδείς και θετικοί
περιορισμοί να επιβάλλουν.
Διαταγές και προτροπές
να υπάρχουνε βεβαίως
στην απληστία του Εγώ
που επήλθε σκληρά και ακραίως.
Τρόπων που σου έδειξα
άνανδρα και είχα δώσει
δικαίωμα του χωρισμού
ποτέ όμως σε δόση.
Μονοκόμματα αυτό
ξάφνου εκεί επήλθε
το δικαίωμα της συνύπαρξης
ποτέ μου δε συνήλθε.
Από το κώμα της ζωής
που έτυχε να πέσω
λήθη και στεναγμού
δείγματα να θέσω.
Το πρόσωπό μου καταγής
συγχώρεση να ζητήσω
χωρίς μηδαμινή εγώ
ευκαιρία να απαιτήσω.
_
γράφει η Άννα Ζανιδάκη
0 Σχόλια